Home > "Παιδεία Αποφοίτων", Χωρίς κατηγορία > ΑΡΗ ΡΟΔΙΝΟΥ (Ν. ΣΚΑΡΑΚΗ) (απόφ. ’42)+ «Στα κάτεργα της Εδέμ» μυθιστόρημα

ΑΡΗ ΡΟΔΙΝΟΥ (Ν. ΣΚΑΡΑΚΗ) (απόφ. ’42)+ «Στα κάτεργα της Εδέμ» μυθιστόρημα

No Gravatar

ΑΡΗ ΡΟΔΙΝΟΥ (Ν. ΣΚΑΡΑΚΗ) (απόφ. ’42)+

«Στα κάτεργα της Εδέμ» μυθιστόρημα

(σε εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 170 χρόνων από την ίδρυση του δήμου της πόλης μας διοργανώσαμε εκδήλωση στις 4.12.2005)

…Αλλά γιατί; Εμείς δεν είχαμε τίποτα εδώ. Ησυχία. Σχολείο, διάβασμα, παιχνίδι. Στην Δευτέρα γυμνασίου πια, είχαμε πάρει τον αέρα του καινούριου σχολείου. Και το λέγανε και αυστηρό. Πφ! Χαρά στο πράμα. «Σχολή Μέσης Εκπαιδεύσεως». Έ, και; Τα ίδια  μαθήματα, τα ίδια βιβλία, τα ίδια όλα με τ’ άλλα σχολεία. Πού η διαφορά; Μπορεί οι καθηγητές να ήταν λίγο πιο τσιγγούνηδες στους βαθμούς, ή πιο αυστηροί στη συμπεριφορά και στην «κοσμιότητα» των μαθητών. Αλλά τον Στεφανή, τι τον ένοιαζε; Τάβγαζε πέρα μια χαρά. Και δίχως ιδιαίτερο κόπο. Κι έκανε και τις καζούρες του. Ά, όλα κι όλα. Κι’ αυτές μέσ’ στο πρόγραμμα. Άφριζε απ’ τις φωνές ο φιλόλογος ο Μπουγαρινάτος.

Σκάστε χταπόδια, μουλάρια. Ροζάκη, γκρεμίσου, όρθιος στον τοίχο. Στυλωνόταν όρθιος στη γωνία, να ξεπληρώσει το πνιχτό χαχανητό του, για το γκελ της γομολάστιχας του Μπαλοδήμα στην κεφάλα του Πουκαμισά. Μα μέσα του, ήξερε πως ο Μπουγαρινάτος τον κρυφοκαμάρωνε. Ας φώναζε κι ας ξελαρυγγιαζόταν. Τάρεσαν οι εκθέσεις του, ο τρόπος που «ανέλυε» τα πεζά του Καρκαβίτσα. Αφού και στον επιθεωρητή, όλο αυτόν σήκωνε. Να κάνει επίδειξη των μαθητών του.

Ο Μολυβιώτης. Ο θρησκευτικός τους. Καλός, ανεξίκακος κι αφηρημένος, έβλεπε, δίχως θυμό, το αστείο του προφίλ, δίχως σχεδόν σαγώνι, σκιτσαρισμένο με κιμωλία στον πίνακα. Είχε έρρινη φωνή κι ήταν και ψάλτης.

Ο Βουλιάδης των γαλλικών. Στην τρίχα πάντα ντυμένος. Είχε και το σήμα της «Λεγεώνος της τιμής» στο πέτο του. Βαρύς. Λιγομίλητος και πάντα με ένα άριστα στον Στεφανή. Τι τον είχαμε τότε τον Γάλλο στο σπίτι για το ιδιαίτερο…

…ΠΗΧΤΡΑ η αυλή στο Γυμνάσιο. Παρόντες όλοι οι μαθητές. Ακόμα κι οι συστηματικοί σκασιάρχες. Μονάχα που είναι όλοι ανάκατοι. Σήμερα δεν υπάρχουν χωρισμένες τάξεις. Κανείς δε νοιάζεται να τους βάλει στη σειρά. Ανεβοκατεβαίνουνε τις σκάλες οι καθηγητές, μπαίνουν και βγαίνουν από τα γραφεία του γυμνασιάρχη και τα δικά τους. Και δω η ίδια ατμόσφαιρα, η ίδια ανακατωσούρα. Θα γίνουνε μαθήματα; Θα κλείσουν τα σχολεία; Δεν ήρθε ακόμα τίποτα από την επιθεώρηση. Ούτε από το Υπουργείο. Ποιοι απ’ αυτούς στρατεύονται; Ποιες ηλικίες καλούνται;

Μερικοί που ξέρουν σίγουρα ότι είναι στους στρατευμένους, στέκουν σε κάποια μεριά της σκάλας και βγάζουν λόγο στους μαθητές. Χαλάει ο κόσμος από τις ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα. Συγκινημένα τα παιδιά κατευοδώνουν τους δασκάλους των, ζηλεύοντας την τύχη τους που τους στέλνει στο μέτωπο. Συγκινημένοι κι οι καθηγητές αποχαιρετάνε τους, μέχρι χτες, δυνάστες τους.

Ήρθε η διαταγή του Υπουργείου. Τα σχολεία σταματούν «μέχρι νεωτέρας». Είν’ ελεύθεροι να φύγουν× να πάνε στα σπίτια τους ή όπου τους καπνίσει. Μα τούτοι στέκουν. Άλλες φορές, σ’ άλλες στιγμές, θα είχαν κιόλας, γίνει άφαντοι. Μα τώρα μένουν. Θένε ακόμα μια φορά να δούνε τους καθηγητές τους που φεύγουν για το μέτωπο. Να μιλήσουνε, αρπαχτά μαζί τους. Να τους καμαρώσουνε, να τους χειροκροτήσουν…

…ΕΔΩ και λίγο καιρό μπήκανε σε λειτουργία τα «τρόλλεϋ». Πρωτοπόρος ο Πειραιάς σε τούτο το καινούρια μέσο συγκοινωνίας. Τάχανε φέρει πριν τον πόλεμο, μα δε τα χρησιμοποιήσανε στα χρόνια της κατοχής. Είχανε πάρει οι Γερμανοί τα λάστιχα από τους τροχούς. Τώρα τα βάλανε στη γραμμή «Ηλεκτρικός-Νέο Φάληρο», αντί για το τραμ το «20» που καταργήθηκε. Και καμαρώνουνε οι Πειραιώτες για τούτα τα μοντέρνα τροχοφόρα. Είναι λίγο παράξενα. Μισό τραμ, μισό λεωφορείο. Με κεραία  και σύρματα ηλεκτρικά όπως τα τραμ, δίχως ράγες, ελεύθερα όπως τα λεωφορεία. Δεν κάνουνε και θόρυβο, ούτε αμολάνε καπνούς και βρώμες. Οι υπόλοιπες συγκοινωνίες έχουν τα χάλια τους. Η Αθήνα, σε αντίπραξη, άρχισε να φέρνει μερικά λεωφορεία καινούρια. Είναι θεόρατα, μοντέρνα και κατακόκκινα. Διπλά και τρίδιπλα από τα παλιά. Χωράνε κάπου εβδομήντα επιβάτες καθιστούς, χώρια τους όρθιους. Πού τα παλιά φουκαριάρικα των δεκαπέντε θέσεων ή οι «καρνάβαλοι» της Πάουερ κι ακόμα περισσότερο τα κατοχικά γκαζοζέν.

  1. No comments yet.
  1. No trackbacks yet.