ΑΡΗ ΡΟΔΙΝΟΥ (Ν. ΣΚΑΡΑΚΗ) (απόφ. ’42)+ «Στα κάτεργα της Εδέμ» μυθιστόρημα
ΑΡΗ ΡΟΔΙΝΟΥ (Ν. ΣΚΑΡΑΚΗ) (απόφ. ’42)+
«Στα κάτεργα της Εδέμ» μυθιστόρημα
(σε εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 170 χρόνων από την ίδρυση του δήμου της πόλης μας διοργανώσαμε εκδήλωση στις 4.12.2005)
…Αλλά γιατί; Εμείς δεν είχαμε τίποτα εδώ. Ησυχία. Σχολείο, διάβασμα, παιχνίδι. Στην Δευτέρα γυμνασίου πια, είχαμε πάρει τον αέρα του καινούριου σχολείου. Και το λέγανε και αυστηρό. Πφ! Χαρά στο πράμα. «Σχολή Μέσης Εκπαιδεύσεως». Έ, και; Τα ίδια μαθήματα, τα ίδια βιβλία, τα ίδια όλα με τ’ άλλα σχολεία. Πού η διαφορά; Μπορεί οι καθηγητές να ήταν λίγο πιο τσιγγούνηδες στους βαθμούς, ή πιο αυστηροί στη συμπεριφορά και στην «κοσμιότητα» των μαθητών. Αλλά τον Στεφανή, τι τον ένοιαζε; Τάβγαζε πέρα μια χαρά. Και δίχως ιδιαίτερο κόπο. Κι έκανε και τις καζούρες του. Ά, όλα κι όλα. Κι’ αυτές μέσ’ στο πρόγραμμα. Άφριζε απ’ τις φωνές ο φιλόλογος ο Μπουγαρινάτος.
Σκάστε χταπόδια, μουλάρια. Ροζάκη, γκρεμίσου, όρθιος στον τοίχο. Στυλωνόταν όρθιος στη γωνία, να ξεπληρώσει το πνιχτό χαχανητό του, για το γκελ της γομολάστιχας του Μπαλοδήμα στην κεφάλα του Πουκαμισά. Μα μέσα του, ήξερε πως ο Μπουγαρινάτος τον κρυφοκαμάρωνε. Ας φώναζε κι ας ξελαρυγγιαζόταν. Τάρεσαν οι εκθέσεις του, ο τρόπος που «ανέλυε» τα πεζά του Καρκαβίτσα. Αφού και στον επιθεωρητή, όλο αυτόν σήκωνε. Να κάνει επίδειξη των μαθητών του.