Home > Χωρίς κατηγορία > Σχόλιο της Καθηγήτριας και συναποφοίτου Μαρίας Βλάχου στη διαβούλευση του Υπουργείου Παιδείας

Σχόλιο της Καθηγήτριας και συναποφοίτου Μαρίας Βλάχου στη διαβούλευση του Υπουργείου Παιδείας

No Gravatar

Αποφοίτησα από την Ιωνίδειο το 1986, έχοντας δώσει εξετάσεις για την εισαγωγή μου και έχοντας διανύσει εκεί 6 πολύ αξιόλογα χρόνια της ζωής μου. Το επίπεδο σπουδών ήταν πράγματι πολύ υψηλό και έδινε ευκαιρίες για κριτική σκέψη, ευκαιρίες για διακρίσεις, ευκαιρίες για καλλιέργεια ουσιαστική σε όλους τους μαθητές. Ο χειρότερος μαθητής, αυτός που εγκατέλειπε γιατί δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σχολείου, γινόταν αριστούχος στο σχολείο της γειτονιάς του. Να επισημάνω εδώ, ότι οι μαθητές ανήκαν σε όλα τα οικονομικά στρώματα και κυρίως στα μεσαία και κατώτερα, καθώς η Ιωνίδειος εδρεύει στον Πειραιά και επιλέγεται κατά κύριο λόγο από μαθητές του Πειραιά και τον συνοικιών του. Σήμερα, μετά από πορεία πολλών ετών τόσο στην Ιδιωτική εκπαίδευση όσο και σε διάφορα Δημόσια σχολεία: Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, ΙΕΚ, έφτασα να υπηρετώ σε Πειραματικό Σχολείο. Διδάσκω σ΄αυτό καθώς κρίθηκα «αυξημένων προσόντων», προσόντα που κοπίασα πολύ να αποκτήσω (πχ δεύτερο πτυχίο) αλλά που δυστυχώς δεν μπορώ να αξιοποιήσω κατά την διδακτική πράξη. Ιδού ο λόγος: Οι μαθητές μου είναι 2 επιπέδων. Καλοί μαθητές που επέλεξαν συνειδητά να φοιτήσουν σε Πειραματικό για να αποκτήσουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και μαθητές που το επέλεξαν με βάση γεωγραφικά και άλλα μη ακαδημαϊκά κριτήρια. Όλοι αυτοί μπήκαν μαζί στην ίδια κλήρωση και εισήχθησαν οι πιο τυχεροί. Είναι επόμενο η διδασκαλία να μην μπορεί να σταθεί σε υψηλό επίπεδο. Δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε οι υπόλοιποι συνάδελφοι να αποκλείσουμε από την μαθησιακή διαδικασία τους μαθητές που δεν καταλαβαίνουν, ακόμη κι αν αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην δική τους ελλιπή προσπάθεια. Δεν είναι σωστό παιδαγωγικά… Οπότε κατεβάζουμε το επίπεδο. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτοί που χάνουν τελικά είναι οι καλοί μαθητές. Αυτούς ισοπεδώνουμε. Σ΄αυτούς δεν δίνουμε τις ευκαιρίες που τους αξίζουν, ευκαιρίες που στους μαθητές των γνωστών ιδιωτικών (…) δίνονται απλόχερα. Το θέμα μας λοιπόν είναι τι είδους σχολεία θέλουμε. Αν θέλουμε σχολεία που να προάγουν τις δυνατότητες των δυνατών μυαλών που έχει αυτή η χώρα, άσχετα από την οικονομική κατάσταση των οικογενειών τους, τότε θέλουμε Πρότυπα Σχολεία και σαφώς θα πρέπει να θεσπίσουμε εξετάσεις. Αν πάλι θέλουμε σχολεία που απλά θα πειραματίζονται σε διάφορες καινοτόμες μεθόδους, με σκοπό να ελέγξουμε αν οι μέθοδοι αυτές μπορούν να εφαρμοστούν καθολικά σε όλα τα υπόλοιπα σχολεία, τότε ναι, θα πρέπει να έχουμε ένα τυχαίο δείγμα μαθητών που θα έχει επιλεγεί με κλήρωση. Η εμπειρία μου πάντως, δεν μου αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι χρειαζόμαστε Πρότυπα Σχολεία στα οποία δεν μπορεί παρά να υπάρχουν εξετάσεις.

  1. ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
    Ιανουαρίου 26th, 2011 at 20:41 | #1

    Θα αναγκαστώ – πρώτη φορά ! – να συμφωνήσω με το Γιώργο, δεν βλέπω εναλλακτική απο το κείμενο Μπακούρου. Μιά μάλλον μελαγχολική τοποθέτηση ίσως για το ποιός είναι άξιος να κρίνει το διδακτικό έργο. Εδώ δικαιούνται οι καθηγητές να ομιλούν – είναι πολύ σοβαρό το θέμα και αρνητικές οι μέχρι τώρα εμπειρίες τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κριτικής, ούτε αυτοί, ούτε οι κριτές τους, ούτε ότι πρέπει να αρκεστούμε στην παρούσα κατάσταση. Και αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι αγαπητός απο τα παιδιά και παράγει -αντικειμενικά- πολύτιμο έργο δεν σημαίνει ότι εκφράζει απόλυτα το μέσο καθηγητή. Πολλά και γνωστά τα αντίθετα παραδείγματα. Όσο για τον «ταξικό» διαχωρισμό της αριστείας ας μου επιτραπεί να έχω άλλη άποψη και άλλες προσωπικές εμπειρίες, και πάλι αντίθετες.
    Ακόμα και το θέμα της εισόδου απο την «πισω πόρτα» δεν είναι αναγκαίο κακό που δεν αλλάζει.

    Αντίθετα το κείμενο της κας Μαρίας Βλάχου είναι πολύ κοντύτερα στις απόψεις μου. Ίσως ως συναπόφοιτος να συνειδητοποιεί καλύτερα τη διαφορά του πετυχημένου τότε πρότυπου Σχολείου και του «ολίγου» συγκριτικά τωρινού (και δεν μηδενίζω την ποιοτική διαφορά με τα άλλα σχολεία, γι αυτό και μπαίνω στη θυσία να στείλω το παιδί μου μόνο του κάθε πρωί απο 12 χρονών στον Πειραιά απο το Αιγάλεω). Έχει ίσως καλύτερη άποψη σε τι πρέπει να στοχεύει το σημερινό, το δημόσιο ή λαϊκό αν θέλετε Σχολείο. Να δουλεύει με παιδιά με θέληση και φιλοδοξία να μάθουν, να σπουδάσουν με επίγνωση της επιπλέον θυσίας που χρειάζεται. Πολλές φορές έχω θέσει στο γιό μου το σχετικό ερώτημα για να σιγουρευτώ πως δεν ταλαιπωρείται για να ικανοποιήσει την εγωιστική απαίτηση του πατέρα «το παιδί να πάει σε σχολείο με ονοματεπώνυμο». Αν πράγματι θέλει κάτι καλύτερο ένας μαθητής η Ιωνίδειος το παρείχε -και το παρέχει. Αντίθετα δεν καταλαβαίνω τι θέλουν στην Ιωνίδειο άλλα παιδιά της παρέας -αλλά και γονείς- που συνεχώς κατακρίνουν το Σχολείο, άδικα πολλές φορές. Και όχι για να διεκδικήσουν κάτι θετικό αλλά για να δικαιολογήσουν τη δική τους δυσκολία -αλλά και κυρίως αδιαφορία- να ανταπεξέλθουν . Κάποιοι το κατάλαβαν νωρίς και έφυγαν με το χαρτί του Γυμνασίου. Και μέχρι να φύγουν δεν ανέβασαν το επίπεδο της τάξης τους αλλά συνειδητά απο κάποιο σημείο το πολεμούσαν και δεν είναι σκληρό αυτό που λέω.

    Ας βγάλουν όλοι τα συμπεράσματά τους. Το ιστορικό πείραμα έχει πολλές πετυχημένες πλευρές. Ας αξιοποιηθεί τελικά η εμπειρία με μεγαλοσύνη και χωρίς την καταθλιπτική μιζέρια που επιβάλλουν οι μέρες μας.

    Φιλικά

    ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

  1. No trackbacks yet.