Σύνδεσμος Αποφοίτων Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά

Ο μεγαλύτερος εν ζωή συναπόφοιτος, μια προσωπικότητα που ξεπερνά τα στενά όρια της πόλης του Πειραιά., στεναχωρήθηκε αφάνταστα που δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην τελετή βράβευσης του στην εκδήλωση «Συναπόφοιτοι της χρονιάς 2010» στις 6-2-2011 στο Σύνδεσμο. Μας ζήτησε λοιπόν και δεν μπορούσαμε να του χαλάσουμε χατίρι να του δώσουμε την αναμνηστική πλακέτα στο χώρο του καταστήματος του που κάποτε ήταν και η αίθουσα του σχολείου του.

Δύο από τις μεγαλύτερες αγάπες του όπως μας δήλωσε  ο ίδιος είναι ο Ολυμπιακός τον οποίο ίδρυσε με τα άλλα τέσσερα αδέλφια του, και η Ιωνίδειος Σχολή. Ειδικά για την αγαπημένη του Ιωνίδειο Σχολή, το τότε «Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς», έχει το προνόμιο να έχει περάσει όλη του τη μαθητική ζωή, στο κτήριο των Ιωνιδών, δηλαδή στο κτήριο που έφτιαξε ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης και στέγαζε το σχολείο μας μέχρι το 1932, όταν και γκρεμίστηκε για να δημιουργηθεί το τωρινό κτήριο. Η συγκίνηση του είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν αναλογίζεται ότι η τάξη του βρισκόταν ακριβώς στο σημείο που στεγάζεται σήμερα η οικογενειακή επιχείρηση που δημιούργησε και λειτουργεί μέχρι σήμερα η «ΑΦΟΙ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΙ»

Γεννήθηκε το 1911, βαδίζει στο 101^ο έτος της ηλικίας τους και είναι ένας από τη θρυλική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων που δόξασαν την πόλη του Πειραιά και τον Ολυμπιακό, του οποίου αποτελούσαν και τα πέντε αδέρφια τη βασική αλλά και θρυλική πεντάδα της ομάδας «… Τον Ολυμπιακό τον αγάπησα όσο τους γονείς και τα αδέρφια μου. Ίσως τον αγάπησα περισσότερο και από τους δικούς μου» θα πει στο δημοσιογράφο και συναπόφοιτο Δημήτρη Καπράνο,

Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος ή Στραβοσουγιάς είναι ο βενιαμίν της «χρυσής πεντάδας» του Ολυμπιακού. Ο «αέρινος κυνηγός», που όπλισε την πένα των αθλητικογράφων της εποχής και τίμησε την φανέλα με το εθνόσημο στην … προπατορική Εθνική Ελλάδας. Ευτύχησε να νικήσει τον χρόνο αλλά και να απολαύσει και την καταξίωση της προσπάθειας. Ο «τελευταίος των θρύλων»: Μοναδικό, «συλλεκτικό», το ζωντανό κομμάτι των πρώτων ιστορικών χρόνων του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Είναι ο τελευταίος επιζών από τη θρυλική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων. Είναι αυτός που στο βιβλίο Δημήτρη Καπράνου εξομολογείται: … «Όπως αγαπώ εγώ τον Πειραιά λίγοι ίσως τον αγαπούν. Μόνο που τον τελευταίο καιρό μας έχουν ξεχάσει όλοι και αυτό το θεωρώ απαράδεκτο. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως δεν μπορώ να ζήσω αλλού. Στον Πειραιά έχω τους φίλους μου».  «Πενήντα καλημέρες λέω κάθε πρωί στον Πειραιά, σκέπτεσθε να ζούσα μονίμως στα βόρεια προάστια;»