Σύνδεσμος Αποφοίτων Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά

«Μια φωτογραφία χίλιες αναμνήσεις»

Δημήτρης Καπράνος (αποφ.68) δημοσιογράφος – συγγραφέας

Με αφορμή  την παλιά μαθητική φωτογραφία στην οποία ο Δημήτρης Καπράνος εντόπισε τον εαυτό του να παίζει μελόντικα ως μαθητής του Απόστολου Ζυγούρη και μέλος της….» Hohner Orchester band..» ταξιδεύουμε μέσα από το όχημα των αναμνήσεων στο μαγικό ταξίδι της μουσικής όπως αυτή διδασκόταν στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή

Το κεφάλι σχεδόν «γουλί», τα γυαλιά στα μάτια, από το δημοτικό και στα χείλη η πράσινη «μελόντικα». Είδα τη φωτογραφία στο ημερολόγιο και σταμάτησε ο χρόνος! Γύρω οι συμμαθητές μου, προσηλωμένοι κι αυτοί στο ρυθμό και το σολφέζ. «ντο-ρε-μι-ρε-ντο-μι-ρε-μι-φα-μι-ρε» και το πόδι να χτυπά ρυθμικά στο μωσαϊκό του πρώτου ορόφου! Θεία μουσική, με τον Απόστολο Ζυγούρη να μας κοιτάζει από την έδρα κι εμείς-όσοι πιστοί- να αισθανόμαστε σχεδόν μουσικοί! Πόσο νοσταλγώ εκείνες τις μέρες! Θυμάμαι το συμμαθητή μας τον Αναστασάτο, ένα πανύψηλο παιδί, που έφερε στην τάξη, για πρώτη φορά το βλέπαμε, ένα φορητό μαγνητόφωνο. Είχαμε «κενή ώρα» γιατί απουσίαζε η αξέχαστη Χατζίκου και ο Αναστασάτος έβαλε μπρος το μηχάνημα με τη μικροσκοπική μπομπίνα. «Mummy says yeah! Daddy says yeah!» αντήχησε στην αίθουσα η φωνή του Cliff Rihard! Σε ελάχιστο χρόνο, η τάξη θύμιζε τη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα»! Ο Μιχάλης Αδαμαντιάδης μας έδειχνε τα βήματα του rock and roll και ο Ριούρικ Γερούτσκι μας έδωσε το σύνθημα κι αρχίσαμε να χτυπάμε παλαμάκια! Ο ρυθμός μας συνεπήρε τόσο, όσο χρειαζόταν για να μην αντιληφθούμε τον φιλόλογο  Κεραμάρη, που είχε ανοίξει την πόρτα και μας παρακολουθούσε έκθαμβος!  Όταν έπεσε το «σύρμα», όλα σταμάτησαν μονομιάς! «Συνεχίστε, κύριοι, συνεχίστε! Ο χορός είναι ένα είδος  γυμναστικής!» είπε κι έφυγε, κλείνοντας την πόρτα κι αφήνοντάς μας άφωνους! Αυτό ήταν το σχολείο μας! Μια κυψέλη μουσικής, που με βασιλιά τον Απόστολο Ζυγούρη, μας έμαθε μελόντικα, φυσαρμόνικα, ακορντεόν, φλογέρα! Αξέχαστε στιγμές. Ο Καραμπέτσος, ο Καράμπελας, ο Καραγιάννης, ο Γκιουρουνλιάν, ο Αλέκος κι ο Δημήτρης Γρηγορόπουλοι , ο Αδάμος, ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό, είχαμε πάν τα στην τσέπη τη “Hohner Orchester” και παίζαμε όποτε το είχαμε ανάγκη. Θυμάμαι που μου κοβόταν η ανάσα προσπαθώντας να μάθω το “love me do” των Beatles. Κι όταν το έπαιξα στον αξέχαστο Ζυγούρη μου είπε «αυτό δεν περιλαμβάνεται στη ύλη, αλλά είναι μια καλή άσκηση!». Ακούς  εκεί «καλή άσκηση» η τραγουδάρα! Ελα, όμως, που ο Ζυγούρης  είχε δίκιο! Αργότερα, όταν παίζαμε blues, κατάλαβα πόσο καλό μου είχαν κάνει οι «ανάποδες  αναπνοές» του love me do! Θυμάμαι μια φορά, που ο Απ. Ζυγούρης   έφερε έναν διάσημο αμερικανό ακορντεονίστα, που έπαιξε για το σχολείο στην αυλή. Μου έχει μείνει η απίθανη γρηγοράδα του στο “Donkey’s serenade” του Friml. Αξέχαστη θα μου μείνει επίσης η φοβερή ποδοσφαιρική συνάντηση με το «Α3», που διεξήχθη στη Σταμάτα το 1963, όπου είχαμε πάει εκδρομή. Ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος μου έβαλε την ιδέα. «Ρε, δε λες στη μάνα σου να μας αγοράσει φανέλες;». Στο σχολείο της μητέρας μου πήγαινε, θυμάμαι, ένα παιδί που ο πατέρας του είχε σχέση με το κατάστημα αθλητικών ειδών «Συμεωνίδη-Χατζησταυρίδη». Όταν της  ζήτησα «μια εμφάνιση για την ομάδα» με έστειλε «συστημένο» και την επομένη, η ομάδα του A2 εμφανίστηκε στο γήπεδο με πλήρη ποδοσφαιρική εμφάνιση! Αιφνιδιάστηκε ο αλησμόνητος Μαγκλάρας! «Πού τα βρήκατε τα ρούχα;» ρώτησε και όταν έμαθε την προέλευση εξέφρασε απορία. «Γιατί διαλέξατε μαύρο-άσπρο;». Η απάντηση ήταν αποστομωτική. «Δεν θέλαμε ούτε κόκκινο ούτε πράσινο, για να μην υπάρξουν παρερμηνείες!». Ο αγώνας διεξήχθη και η ομάδα μας έχασε! «Κρίμα τις φανέλες» μας έλεγαν οι νικητές, αλλά εμείς είχαμε κάνει «το κομμάτι μας»! Τελειώνοντας, θέλω να σας πω τι άλλο μου θύμισε η φωτογραφία στο λεύκωμα. Στην τάξη ,κάποιοι είχαν «παρατσούκλια». Τον Δ. Γρηγορόπουλο, ο Αχιλλεύς Λαζάρου τον είχε αποκαλέσει «Σαρακατσάνο», επειδή  είχε μαλλιά βοστρτυχωτά και ήταν δασύτριχος. Του το «κόλλησα» αμέσως και του έμεινε! Κάποια στιγμή, όμως, με εκδικήθηκε! Ο φιλόλογος Κουτρολίκος, μας μιλούσε για τον Στράβωνα, οπότε πετάχτηκε ο «Σαρακατσάνος» και δείχνοντας εμένα, είπε: «Γιατί τον έλεγαν «Στράβωνα» κύριε; Μήπως επειδή φορούσε γυαλιά;»! Από τότε μου έμεινε το «Στράβων» (εκ του…στραβός) και θυμάμαι, σε κάποια «πρόβα» του ύμνου της Σχολής, ο «Σαρακατσάνος» έδωσε το σύνθημα και όλη η τάξη  τραγουδούσε: «Στρα-βω-νί- δειος- Πρότυπος-Σχολή»! «Μα, τι λέτε;» απόρησε ο Ζυγούρης, αλλά η τάξη είχε ήδη σκάσει στα γέλια κι εγώ απ’ τα νεύρα μου!