Οδύνη και Θλίψη για το θάνατο του συναπόφοιτου Αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη
«»………Τελικά κατάλαβα τι κέρδισα κι εγώ από την επένδυση του Κωνσταντίνου Αλέξανδρου Ιωνίδη. ……….. Όπως έγραψα σε ένα αφήγημά μου, έκανα πολλά άλλα θαλασσινά ταξίδια στη στεριά. Βούτηξα στο βυθό του χρόνου. Ευτυχώς στάθηκα τυχερός, γιατί στα ταξίδια μου στον χρόνο έδρεψα θησαυρούς και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυριολεκτικά χρυσοφόρο ανασκαφή των Αρχανών, ή του Ιδαίου Άντρου. Από τον καιρό της μαθητείας μου στον Πειραιά, πάντως, η σχέση με την θάλασσα είναι μυστική. Μπορεί η απόφαση για τις τελευταίες ανασκαφές μου στα 1500 και στα 1200 μ. του κρητικού Ψηλορείτη να οφείλεται στο γεγονός ότι από μεγαλύτερο ύψος πάνω στις κορφές της προαιώνιας καταποντισμένης Αιγηίδας βλέπει κανείς καλλίτερα τον θαλασσινό ορίζοντα, αλλά το σημαντικότερο βλέπει κανείς μακρύτερα. Αν μάλιστα τυχαίνει να είναι κανείς αρχαιολόγος, να έχει δηλαδή μελετήσει τον χρόνο, μπορεί, ίσως να βλέπει καθαρότερα στον χρόνο.
Χωρίς να το καταλάβω, ο Πειραιάς σημάδεψε τη ζωή μου. Πώς να εξηγήσω διαφορετικά την σπουδαία ανασκαφή μου στα Κύθηρα, που ανήκει, ως γνωστόν, στα πειραϊκά χωρικά ύδατα. Στα όποια επιτεύγματά μου ίσως πρέπει να συγκαταλεγεί και μια προθήκη κυθηραϊκών ευρημάτων στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά. Ασφαλώς ο Πειραιάς σημάδεψε τη ζωή μου ανεξίτηλα, καθώς Πειραιώτισα είναι και η Έφη, έστω κι αν εγώ ήμουν τότε κοντόφθαλμος, έβλεπα μόνο το διπλανό στην Ιωνίδειο Ράλλειο Γυμνάσιο Θηλέων κι όχι απ’ την άλλη μεριά της πλατείας, το Λύκειο Σταυριανού «Ο Ελληνισμός». Είναι προφανές ότι στάθηκα τυχερός, γιατί ως έφηβος βρέθηκα στον Πειραιά. Γι αυτό κι έγινα ταξιδευτής στον χρόνο. Κι αν βρίσκομαι απόψε εδώ, έμφορτος σε μνήμες, είναι για όσα αποθησαύρισα απ’ τα ταξίδια μου, ό,τι κατέγραψα σε μερικά βιβλία ανασκάπτοντας το παρελθόν, γι’ αυτή την συμβουλή που κράτησα από την μαθητεία μου στην Ιωνίδειο για τα βιβλία, την μάθηση, την παιδεία…….
(Απόσπασμα από την Ομιλία του Γιάννη Σακελαράκη την ημέρα της βράβευσης του στο Σύνδεσμο Αποφοίτων της Ιωνιδείου την 1-2-2009)
Μεγάλη θλίψη και οδύνη προκάλεσε σε όλους μας η πληροφορία για το θάνατο του συναποφοίτου αρχαιολόγου, Καθηγητή Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Σακελλαράκη (αποφ.55) Τελευταίο «αντίο» για τον διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης και μέλους της ελληνικής αρχαιολογικής υπηρεσίας από το 1963. Το έργο του συνδέθηκε στενά με την Κρήτη και με τις ανασκαφές του ανέδειξε σημαντικά ευρήματα που πλούτισαν τη γνώση μας για τον Μινωϊκό Πολιτισμό.
Ως Διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου συνέχισε την λαμπρή παράδοση των προκατόχων του και δημοσίευσε πολλές μελέτες για επιμέρους Αρχαιολογικά θέματα.
Εξαιρετικός συγγραφέας, έδωσε άλλη διάσταση στα βιβλία αποτύπωσης της αρχαιολογίας ως επιστήμης και πρακτικής. Στη «Γεύση μιας προϊστορικής ελιάς», (Εκδ. Ίκαρος 2006) αναβίωσε μνήμες, εμπειρίες και συναισθήματα από την πολυετή αρχαιολογική του δραστηριότητα με την αρχαιολογία, την «επιστήμη του μυστηρίου». Η μαγική στιγμή της αποκάλυψης, η τύχη των ανασκαφέων, αλλά και των ίδιων των ευρημάτων μετά την ανασκαφή, η έρευνα, που ενίοτε μοιάζει με αστυνομική, η αρχαιοκαπηλία είναι μόνο κάποια από τα θέματα που σχολιάζονται.
Στην «ποιητική της ανασκαφής» (Εκδόσεις Ίκαρος, Έμψυχες καταγραφές, όπως αυτές κερδήθηκαν, όπως έγραφε ο ίδιος, σε μια αλλότροπη καλλιέργεια του ελληνικού χώματος από κάποιον που απαγγέλλεται τον αρχαιολόγο, αν και ταξιδιώτης σε άλλους χρόνους και καιρούς με μοναδικό παραστάτη την τέχνη.
Εκφράζουμε τα συλλυπητήρια της Κοινότητας των μελών και φίλων της Ιωνιδείου στην οικογένεια, στους οικείους του και κυρίως στην γυναίκα του Έφη, που όπως έγραφε ο ίδιος … «του έφερε τα χρώματα και τη μουσική στη ζωή του».
