Γράφει ο Τάκης Μπενάς (απόφ.1942)
Ένα λεπτοκαμωμένο παιδί, της τελευταίας τάξης του σχολείου μας, στέκεται όρθιο μπροστά στο καζάνι με το κουρκούτι, το μαθητικό συσσίτιο του χειμώνα της πείνας, κάπου στις αρχές του 1942. Είναι της Επιτροπής του σχολείου μας, που είχε φτιάξει το «ΕΑΜ Νέων» για να εποπτεύει τη σωστή διανομή του.
Ήταν ο Σπύρος Ανδρεάδης, μαθητής της Ιωνιδείου Σχολής (Α’ Γυμνάσιο Πειραιά), συμμαθητής μου και συναγωνιστής στους ωραίους αγώνες που ξεκίναγαν τότε, από τα δεκάξι μας χρόνια, για να κρατήσουν ώς τα τώρα, ώς τις ύστατες στιγμές της ζωής μας.
Αξέχαστα χρόνια που στο διάβα τους για τον Σπύρο θα σήμαιναν πρώτα την ένταξή του στην ΟΚΝΕ και μετά στην ΕΠΟΝ του Πειραιά, με αποστολή ευθύνης τις οργανώσεις στο κέντρο της πόλης και στον Φοιτητικό Σύλλογο του Πειραιά, μέχρι το καλοκαίρι του 1944 που θα κληθεί ο Σπύρος να πληρώσει την πρώτη δόση των διωγμών κατά της Αντίστασης, με τη σύλληψή του από τους γερμανοντυμένους της Κατοχής και τον εγκλεισμό του στις φυλακές Χατζηκώστα.
Θα θυμάμαι πάντοτε ένα απομεσήμερο του Σεπτέμβρη του 1944, όταν, ειδοποιημένος με σημείωμα από την ηγεσία της ΕΠΟΝ Πειραιά, πηγαίνω στον λόφο του Άι – Γιώργη, στο Κερατσίνι, για να παραλάβω «τρία στελέχη της ΕΠΟΝ που αποφυλακίστηκαν σήμερα». Τους βρίσκω κάτω από ένα πεύκο να έχουν ανοίξει μια τσάντα του Ερυθρού Σταυρού και να τρώνε κάτι πρόχειρο. Είναι ο Σπύρος Ανδρεάδης, ο παλιός συμμαθητής μου, ο αδελφός του Γιώργος και ο πρόσφατα χαμένος της συντροφιάς μας, ο αξέχαστος Ντίνος Στεργίου.
Εντάσσονται και οι τρεις στις οργανώσεις των συνοικιών μας και ο Σπύρος αναλαμβάνει αμέσως την ευθύνη για τη δύσκολη συνοικία της Αγίας Σοφίας – Μανιάτικα Πειραιά.
Απελευθέρωση, Δεκεμβριανά, υποχώρηση, Βάρκιζα, επιστροφή στην Αθήνα: η κοινή διαδρομή μας, όπως και όλων των χιλιάδων αγωνιστών εκείνης της εποχής.
Ο Σπύρος, τώρα, στο Συμβούλιο της ΕΠΟΝ Πειραιά και ταυτόχρονα να διαπρέπει στο μεγάλο του πάθος, το μπάσκετ. Από την ομάδα του σχολείου μας έχει περάσει στον Ολυμπιακό Πειραιά και τώρα πια έχει αναδειχθεί αρχηγός της ομάδας που κατακτά το πρωτάθλημα και παράλληλα προπονητής της ομάδας μπάσκετ των κοριτσιών του Ολυμπιακού. Είναι τόση η επιτυχία και η εμπειρία του που θα κληθεί να μετάσχει στην Εθνική Ομάδα της Ελλάδας, ανεξάρτητα από το απαράδεκτο γεγονός ότι το μεταδεκεμβριανό κράτος των διαιρέσεων και των διωγμών θα του αρνηθεί το διαβατήριο και συνεπώς τη συμμετοχή του στους διεθνείς αγώνες του 1946 στην Κωνσταντινούπολη. Read more…