Σύνδεσμος Αποφοίτων Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά

Ο Σύνδεσμος Αποφοίτων Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά οργανώνει στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Συνδέσμου, πασχαλινό Bazaar το σαββατοκύριακο 27-28 Απριλίου 2013, από τις 10.00-18.00, στην αίθουσα εκδηλώσεων και στα γραφεία του Συνδέσμου Αποφοίτων Ιωνιδείου, Πραξιτέλους 236 Πειραιάς.
Στο Bazaar οι φίλοι και τα μέλη θα έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν διάφορα δωράκια σε πολύ προσιτές τιμές όπως.

• Κοσμήματα
• Λαμπάδες Χειροποίητες
• Μαρμελάδα Φράουλα Σπιτική
• Κουλουράκια Πασχαλινά
• Λιαστές Τομάτες
• Κέικ Νηστίσιμο και Μηλοπιτάκια 
• Σοκολατένια Αυγά

• λεμονάδα σπιτική
• λεμονάδα σπιτική με μαύρη ζάχαρη
• σουμάδα σπιτική από τη Χίο
• λαμπάδες ζωγραφιστές και διακοσμημένες στο χέρι.
• πασχαλινά αυγά χρωματιστά
• αυγά πασχαλινά ζωγραφισμένα στο χέρι και διακοσμημένα (σαν ta faberge)
• σοκολατένια καλάθια γεμισμένα με κουλουράκια, σοκολατάκια και τσουρεκάκι.

Όσοι φίλοι συναπόφοιτοι αλλά και Φίλοι του Συνδέσμου θέλουν να συμμετάσχουν ως εκθέτες διαθέτοντας δικά τους προϊόντα μπορούν,

Ø  Να επικοινωνήσουν με την γραμματεία του ΣΑΙΣΠ στο 210-4180948 (καθημερινά, εκτός σαβ/κου, 9.30 – 12.30) ή

Ø  Να στείλουν  e-mail με το ονοματεπώνυμό τους και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας στο info@saisp.gr
Υπεύθυνος διοργάνωσης της εκδήλωσης είναι ο Έφορος Εκδηλώσεων του ΣΑΙΣΠ Δημήτρης Πετσετάκης.

Εκ μέρους του ΔΣ

Ο  Πρόεδρος                                              Ο Γενικός Γραμματέας

Κωνσταντίνος Μπουρλετίδης                      Παναγιώτης Καλαβρός

Η Ηγεσία και η άσκηση της

Μιχάλης Γιαννουλέας (αποφ.70)

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «Κάθε μέρα Ηγέτης», στην εκδήλωση του Συνδέσμου με θέμα «Η Ηγεσία στην Καθημερινότητα της Κρίσης», ο συναπόφοιτος συγγραφέας και γκουρού σε θέματα ηγεσίας Μιχάλης Γιαννουλέας μας ταξιδεύει στα βασικά στοιχεία της άσκησης ηγεσίας

H ηγεσία και η άσκησή της –η έννοιά της και το σύνολο των συμπεριφορών που τη συνθέτουν–, τα χαρακτηριστικά του ηγέτη και οι συνθήκες που συντελούν στην ανάδειξή του αποτελούν ένα από τα πιο ερευνημένα θέματα της κοινωνικής και της βιομηχανικής/οργανωτικής ψυχολογίας.

Στην εποχή μας, η ραγδαία αύξηση των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών, η πελατοκεντρική αντίληψη αλλά και η τεχνολογική και κοινωνική πρόοδος αυξάνουν την ανάγκη για περισσότερη ηγεσία.

Σήμερα ο επικεφαλής μάνατζερ χρειάζεται –εκτός από τις λεγόμενες «σκληρές δεξιότητες»– να διαθέτει επιπλέον ή και πρωτίστως «μαλακές δεξιότητες», και κατά συνέπεια την ικανότητα άσκησης ηγεσίας, για ΝΑ ΕΙΝΑΙ αποτελεσματικός μάνατζερ.

Ως αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης, τα τελευταία χρόνια τα ράφια των βιβλιοπωλείων έχουν γεμίσει από βιβλία τα οποία αναφέρονται στην ηγεσία και στους ηγέτες. Οι άνθρωποι γοητεύονται από την ιδέα της ηγεσίας και αναζητούν πληροφορίες για το πώς θα γίνουν οι ίδιοι αποτελεσματικοί ηγέτες, ενώ και οι επιχειρήσεις αναζητούν ανθρώπους με ηγετικές ικανότητες, γιατί ένα τέτοιο άτομο θεωρείται ότι δίνει προστιθέμενη αξία σε έναν οργανισμό. Πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου διαθέτουν προγράμματα σπουδών με αντικείμενο την ηγεσία.

Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι μια επισκόπηση των μελετών για την ηγεσία καταδεικνύει την ποικιλία των θεωρητικών προσεγγίσεων που επιχειρούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της ηγετικής διεργασίας. Ορισμένοι μελετητές μελετούν την ηγεσία στα πλαίσια χαρακτηριστικών, δεξιοτήτων ή και συμπεριφορών, ενώ άλλοι την προσεγγίζουν από πολιτική ή ανθρωπιστική άποψη. Άλλες μελέτες επιχειρούν να προσδιορίσουν το ηγετικό προφίλ και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να γίνει «ηγέτης».

Η ηγεσία έχει επίσης διερευνηθεί με τη χρήση ποιοτικών αλλά και ποσοτικών μεθόδων και σε πολλά επίπεδα, όπως είναι οι μικρές ομάδες, οι οργανισμοί, τα κόμματα κ.λπ. Αυτές οι μελέτες αποδίδουν μια πολύ πιο εξεζητημένη και σύνθετη «εικόνα» της διεργασίας της ηγεσίας συγκριτικά με την απλή παρουσίασή της σε πολλά δημοφιλή βιβλία.

Η ηγεσία, σε οποιοδήποτε επίπεδο ιεραρχίας και αν ασκείται, δεν είναι σίγουρα μια εύκολη υπόθεση, και δεν μπορεί εκ των προτέρων να χαρακτηριστεί ως καλή ή κακή. Αυτό εξαρτάται από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και από τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για να επηρεάσουν τα άτομα που θα επιδιώξουν και θα επιτύχουν αυτά τα αποτελέσματα.

Ουσιαστικά η άσκηση ηγεσίας προσβλέπει, σε πρώτο επίπεδο, στην αλλαγή της συμπεριφοράς των ατόμων και, σε δεύτερο επίπεδο, στην αλλαγή νοοτροπίας τους μέσω της επιρροής που θα ασκήσει ο ηγέτης.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η ποιότητα της άσκησης ηγεσίας εξαρτάται από την αλληλεπίδραση των χαρακτηριστικών του ηγέτη, των δεξιοτήτων του όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα από τη συμπεριφορά του, και της συγκεκριμένης κατάστασης στην οποία λαμβάνει χώρα η άσκηση ηγεσίας.

Η κατάκτηση των ηγετικών δεξιοτήτων δεν διαφέρει ουσιαστικά από την κατάκτηση άλλων δεξιοτήτων, όπως είναι, για παράδειγμα, η οδήγηση του αυτοκινήτου. Αρχικά μαθαίνουμε να οδηγούμε (γνώση), και όσο περισσότερα χιλιόμετρα διανύουμε (εξάσκηση), τόσο καλύτεροι οδηγοί γινόμαστε. Κατ’ αναλογία με την οδήγηση, όσο περισσότερο εξασκεί τις δεξιότητες ηγεσίας ο επικεφαλής μιας μονάδας, τόσο πιο πολύ αυξάνει το βαθμό επιρροής του, και τόσο πιο ουσιαστικός γίνεται στις διαπροσωπικές του σχέσεις με τους συνεργάτες, τους υφισταμένους, τους τρίτους.

Αποτέλεσμα: η βελτίωση της αποδοτικότητας της μονάδος στην οποία είναι επικεφαλής.

Μιχάλης Π. Γιαννουλέας

Εντεταλμένος Σύμβουλος – Γενικός Διευθυντής

ATExcelixi Α.Ε

Εκπαιδευτικό & Συνεδριακό Κέντρο – Εταιρεία Ομίλου ATEbank

ΑΡΗ ΡΟΔΙΝΟΥ (Ν. ΣΚΑΡΑΚΗ) (απόφ. ’42)+

«Στα κάτεργα της Εδέμ» μυθιστόρημα

(σε εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 170 χρόνων από την ίδρυση του δήμου της πόλης μας διοργανώσαμε εκδήλωση στις 4.12.2005)

…Αλλά γιατί; Εμείς δεν είχαμε τίποτα εδώ. Ησυχία. Σχολείο, διάβασμα, παιχνίδι. Στην Δευτέρα γυμνασίου πια, είχαμε πάρει τον αέρα του καινούριου σχολείου. Και το λέγανε και αυστηρό. Πφ! Χαρά στο πράμα. «Σχολή Μέσης Εκπαιδεύσεως». Έ, και; Τα ίδια  μαθήματα, τα ίδια βιβλία, τα ίδια όλα με τ’ άλλα σχολεία. Πού η διαφορά; Μπορεί οι καθηγητές να ήταν λίγο πιο τσιγγούνηδες στους βαθμούς, ή πιο αυστηροί στη συμπεριφορά και στην «κοσμιότητα» των μαθητών. Αλλά τον Στεφανή, τι τον ένοιαζε; Τάβγαζε πέρα μια χαρά. Και δίχως ιδιαίτερο κόπο. Κι έκανε και τις καζούρες του. Ά, όλα κι όλα. Κι’ αυτές μέσ’ στο πρόγραμμα. Άφριζε απ’ τις φωνές ο φιλόλογος ο Μπουγαρινάτος.

Σκάστε χταπόδια, μουλάρια. Ροζάκη, γκρεμίσου, όρθιος στον τοίχο. Στυλωνόταν όρθιος στη γωνία, να ξεπληρώσει το πνιχτό χαχανητό του, για το γκελ της γομολάστιχας του Μπαλοδήμα στην κεφάλα του Πουκαμισά. Μα μέσα του, ήξερε πως ο Μπουγαρινάτος τον κρυφοκαμάρωνε. Ας φώναζε κι ας ξελαρυγγιαζόταν. Τάρεσαν οι εκθέσεις του, ο τρόπος που «ανέλυε» τα πεζά του Καρκαβίτσα. Αφού και στον επιθεωρητή, όλο αυτόν σήκωνε. Να κάνει επίδειξη των μαθητών του.

Read more…

ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ

«Από το βιβλίο του συναπόφοιτου Τάκη Μπενά «της κατοχής – μνήμες μικρές σαν χρέος» – εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ – 1990»

Ανοιξη του ’44. Ανέβαινα την οδό Ζωοδόχου Πηγής. Εκείνος την κατέβαινε. Κάπου κοντά στην Τσιμισκή συναντηθήκαμε. Τυχαία, ολότελα τυχαία. Είχα ακούσει πως ήτανε μεγάλο στέλεχος στην αντίσταση. Λέγανε πως ήτανε στην Επιτροπή της Αθήνας. Δεν είχε αλλάξει πολύ. Λίγο πιο σκαμμένο το πρόσωπο, πιο λιγνός, με κείνα τα μάτια του, κάρβουνα αναμμένα, που τα ’σπασε σ’ ένα πλατύ χαμόγελο μόλις με γνώρισε. Στάθηκε στη μέση του δρόμου ξέροντας πως δεν έπρεπε, παραβίαζε τους κανόνες της παρανομίας. Στάθηκε όμως και μου μίλησε. Δεν του ’κανε καρδιά να με προσπεράσει. Είχε ακούσει, είπε, για μένα πως ήμουνα δραστήριος και του άρεσε αυτό, γιατί αυτή την τάξη, τη δική μου, την είχε, λέει, πάντα στην καρδιά του.

Ήτανε η τελευταία προπολεμική του τάξη. Μετά, στο Αλβανικό, στην Αντίσταση και τώρα κυνηγημένος στην παρανομία. Τον ένιωσα που επέστρεφε πίσω στα γλυκά χρόνια.

- Στάσου, μου λέει, μη μου πεις εσύ. Να δω αν θα μαντέψω σωστά τι γίνανε τα παιδιά. Πρέπει να ’ναι μαζί μας ο τάδε και ο τάδε και ο τάδε…

Κουνούσε το κεφάλι του με χάρη, μέτραγε με τα δάχτυλα, αυτός ο καλύτερος καθηγητής Μαθηματικών που πέρασε ποτέ από το σχολείο μας.

- Λοιπόν, μου λέει, αφού πέτυχε σωστά τους περισσότερους, δε βρίσκω άλλον.

Read more…

H Ιωνίδειος στον πόλεμο του 40 και στην Κατοχή: «Η Τάξη των «Ηρώων» Αφιέρωμα στην προσφορά της Ιωνιδείου Σχολής στον αγώνα εναντίον των Γερμανών Κατακτητών

Ένα σχολείο όπως η Ιωνίδειος, που ενέπνευσε και εμπνέει δημοκρατία και ελευθερία, δεν έμεινε αμέτοχο στον αγώνα της πατρίδας κατά των Γερμανών κατακτητών. Πολλοί εκ των μαθητών της Ιωνιδείου οργανώνονται στην Εθνική Αντίσταση, πολεμούν κατά του κατακτητή, συμμετέχουν σε όλες τις αντιστασιακές δράσεις και εκδηλώσεις. Πολυπληθής η εκπροσώπηση της Ιωνιδείου Σχολής στη μεγάλη διαδήλωση στις 5 Μάρτη 1943 κατά της επιστράτευσης των Ελλήνων εργατών για το Γ’ Ράιχ, διαδήλωση που υποχρεώνει τις Γερμανικές αρχές ν’ αναστείλουν την επιστράτευση για υποχρεωτική εργασία στα εργοστάσια του Γ’ Ράιχ.

Μεγάλες μορφές του αντιστασιακού αγώνα και αναγνωρισμένοι ως Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης από το Ελληνικό Κράτος οι Τάκης Μπενάς (αποφ.42), Απόστολος Παρλιάρος (αποφ.40)+, Σπύρος Ανδρεάδης (αποφ.42)+, Κώστας Γιώργιζας (αποφ.42)+ Κώστας Θεοφάνους (αποφ.38)+, και πολύ άλλοι μαθητές τότε της Σχολής.

Όμως ο φόρος αίματος του αγώνα βαρύς για το σχολείο… Μια πολύχρονη και κοπιαστική προσπάθεια του Συνδέσμου Αποφοίτων της Ιωνιδείου (και ιδιαίτερα των μελών του Σπύρου Ανδρεάδη+, Τάκη Μπενά , και Δημοσθένη Μπούκη) σε συνεργασία με την επιτροπή που συστήθηκε από το Σύλλογο Καθηγητών του Λυκείου της Σχολής γι’ αυτόν τον σκοπό (Γιώργος Αρχοντάκης, Αριστέα Οικονόμου), με έρευνα στα αρχεία και τα μαθητολόγια εκείνης της εποχής αποκάλυψε τα ονόματα τουλάχιστον εννιά ηρωικών μαθητών και ενός καθηγητή της τότε «Σχολής Μέσης Εκπαιδεύσεως Πειραιά» (τώρα «Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά»), που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς Κατακτητές  την περίοδο 1941-1944.

Οι ήρωες της Ιωνιδείου τα ονόματα των οποίων αποτυπώνονται στην ειδική «Αναθεματική Πλάκα», τα αποκαλυπτήρια της οποίας έγιναν στις 22 Απριλίου 2002 από τον τότε Υπουργό Παιδείας Πέτρο Ευθυμίου είναι ο Καθηγητής Μαθηματικών Γεώργιος Κότσιρας, και οι μαθητές Γεώργιος Βοϊλας, Νικόλαος Γεωργιάδης, Κωνσταντίνος Ζαχαριάδης, Γεράσιμος Ιωαννίδης, Αλέξανδρος Καρβέλας, Γιώργος Μαγουλάς, Αλέξανδρος Μαυροβασίλης, Ιωάννης Μονάς, Βασίλειος Μπερδέσης

Ιδιαίτερα σημαντική η θυσία του «δασκάλου», του Μαθηματικού Γιώργου Κότσιρα, ο οποίος συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση, συνελήφθη, βασανίστηκε με αγριότητα και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς  το 1944. Read more…

«Μια φωτογραφία χίλιες αναμνήσεις»

Δημήτρης Καπράνος (αποφ.68) δημοσιογράφος – συγγραφέας

Με αφορμή  την παλιά μαθητική φωτογραφία στην οποία ο Δημήτρης Καπράνος εντόπισε τον εαυτό του να παίζει μελόντικα ως μαθητής του Απόστολου Ζυγούρη και μέλος της….» Hohner Orchester band..» ταξιδεύουμε μέσα από το όχημα των αναμνήσεων στο μαγικό ταξίδι της μουσικής όπως αυτή διδασκόταν στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή

Το κεφάλι σχεδόν «γουλί», τα γυαλιά στα μάτια, από το δημοτικό και στα χείλη η πράσινη «μελόντικα». Είδα τη φωτογραφία στο ημερολόγιο και σταμάτησε ο χρόνος! Γύρω οι συμμαθητές μου, προσηλωμένοι κι αυτοί στο ρυθμό και το σολφέζ. «ντο-ρε-μι-ρε-ντο-μι-ρε-μι-φα-μι-ρε» και το πόδι να χτυπά ρυθμικά στο μωσαϊκό του πρώτου ορόφου! Θεία μουσική, με τον Απόστολο Ζυγούρη να μας κοιτάζει από την έδρα κι εμείς-όσοι πιστοί- να αισθανόμαστε σχεδόν μουσικοί! Πόσο νοσταλγώ εκείνες τις μέρες! Θυμάμαι το συμμαθητή μας τον Αναστασάτο, ένα πανύψηλο παιδί, που έφερε στην τάξη, για πρώτη φορά το βλέπαμε, ένα φορητό μαγνητόφωνο. Είχαμε «κενή ώρα» γιατί απουσίαζε η αξέχαστη Χατζίκου και ο Αναστασάτος έβαλε μπρος το μηχάνημα με τη μικροσκοπική μπομπίνα. «Mummy says yeah! Daddy says yeah!» αντήχησε στην αίθουσα η φωνή του Cliff Rihard! Σε ελάχιστο χρόνο, η τάξη θύμιζε τη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα»! Ο Μιχάλης Αδαμαντιάδης μας έδειχνε τα βήματα του rock and roll και ο Ριούρικ Γερούτσκι μας έδωσε το σύνθημα κι αρχίσαμε να χτυπάμε παλαμάκια! Ο ρυθμός μας συνεπήρε τόσο, όσο χρειαζόταν για να μην αντιληφθούμε τον φιλόλογο  Κεραμάρη, που είχε ανοίξει την πόρτα και μας παρακολουθούσε έκθαμβος!  Όταν έπεσε το «σύρμα», όλα σταμάτησαν μονομιάς! «Συνεχίστε, κύριοι, συνεχίστε! Ο χορός είναι ένα είδος  γυμναστικής!» είπε κι έφυγε, κλείνοντας την πόρτα κι αφήνοντάς μας άφωνους! Αυτό ήταν το σχολείο μας! Μια κυψέλη μουσικής, που με βασιλιά τον Απόστολο Ζυγούρη, μας έμαθε μελόντικα, φυσαρμόνικα, ακορντεόν, φλογέρα! Αξέχαστε στιγμές. Ο Καραμπέτσος, ο Καράμπελας, ο Καραγιάννης, ο Γκιουρουνλιάν, ο Αλέκος κι ο Δημήτρης Γρηγορόπουλοι , ο Αδάμος, ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό, είχαμε πάν τα στην τσέπη τη “Hohner Orchester” και παίζαμε όποτε το είχαμε ανάγκη. Θυμάμαι που μου κοβόταν η ανάσα προσπαθώντας να μάθω το “love me do” των Beatles. Κι όταν το έπαιξα στον αξέχαστο Ζυγούρη μου είπε «αυτό δεν περιλαμβάνεται στη ύλη, αλλά είναι μια καλή άσκηση!». Ακούς  εκεί «καλή άσκηση» η τραγουδάρα! Ελα, όμως, που ο Ζυγούρης  είχε δίκιο! Αργότερα, όταν παίζαμε blues, κατάλαβα πόσο καλό μου είχαν κάνει οι «ανάποδες  αναπνοές» του love me do! Θυμάμαι μια φορά, που ο Απ. Ζυγούρης   έφερε έναν διάσημο αμερικανό ακορντεονίστα, που έπαιξε για το σχολείο στην αυλή. Μου έχει μείνει η απίθανη γρηγοράδα του στο “Donkey’s serenade” του Friml. Read more…

Με αφορμή την εκδήλωση που οργανώθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2011 στην Ιωνίδειο Σχολή η παλιά μας (όχι τόσο) καθηγήτρια Αριστέα Οικονόμου γράφει για «Μια παρουσίαση βιβλίου με νόημα… και αποδέκτες….για τη σχέση εξάρτησης Λογοτεχνίας και Τεχνολογίας, »

Όταν ο δάσκαλος συνδέει το σχολείο με την κοινωνία και την κοινωνική πραγματικότητα……. Τότε γίνεται κάτι σημαντικό……….

Όταν ο δάσκαλος έρχεται από το μέλλον πατώντας στο παρελθόν……. τότε γίνονται σημαντικά πράγματα.

Όταν ο δάσκαλος είναι καταρτισμένος και στη χρήση των νέων τεχνολογιών, αλλά και στη μέθοδο καθοδήγησης των μαθητών προς την «περιπέτεια» της μάθησης και τους νέους τρόπους προσέγγισης και απόλαυσης της λογοτεχνίας…. τότε κάτι θα γίνει, θα δεις……..

Και έγιναν πολλά…….

Έγινε μια διδασκαλία με ποιότητα, με τους μαθητές πρωταγωνιστές, δεκατεσσάρων χρόνων, που αποδέχτηκαν και διεκπεραίωναν το ρόλο τους με ωριμότητα, με αυτοπεποίθηση, με δημιουργικότητα.

Η παιδοκεντρική αυτή αντίληψη ανέδειξε την αυτενεργό δράση των μαθητών, που λειτούργησε όμως μ’ ένα πνεύμα ομαδικότητας, συλλογικότητας και συνεργατικής εργασίας, ζητούμενα της μάθησης και της κοινωνικής αγωγής των παιδιών.

Η εισήγηση του σπουδαίου φιλολόγου κ. Νικήτα Παρίση, καθηγητή μου στα μαθητικά χρόνια: «Ο αφηγηματικός λόγος του Χ. Οικονόμου – το ξάφνιασμα της γραφής και η θεματική», καίρια οριοθετημένη, πυκνή, «όσα πρέπει», όπως πάντα……

Οι οργανωτές της εκδήλωσης αξιέπαινοι…..

Η εισήγηση του κ. Δ. Χριστόπουλου «Η σκηνογραφία στα διηγήματα του Χ. Οικονόμου», με θέμα και λόγο σύγχρονο, μοντέρνο, επίκαιρο σε μια εποχή εικόνων……

Και όταν άκουσα τον λόγο της μαθήτριας μου Ελένης Πατσιατζή: « Ο Πειραιάς στον νεωτερικό λόγο του Χ. Οικονόμου», σκέφτηκα: Κάτι θα γίνει, θα δεις……..

Μια παλιά……. όχι και τόσο

Καθηγήτρια της Ιωνιδείου

Αριστέα Οικονόμου

Το κείμενο της παλιάς μας καθηγήτριας, πιο σύγχρονο από ποτέ…

Όταν ήμουν δασκάλα στην Ιωνίδειο*

Όλια Κουρουπού, τ. Καθηγήτρια Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά

1973

Χούντα.

Ψεύτικο γκαζόν στα πεζοδρόμια, ψεύτικα λουλούδια στο Πασαλιμάνι, γάντια και στολή οι καθαρίστριες στους δρόμους. Η απόλυτη κυριαρχία του κιτς.

Φόβος.

Κολλημένα χαρτιά στις κολώνες της οδού Εθνικής Αντιστάσεως που μας καλούν να αντιδράσουμε

Όαση.

Τα παιδιά του σχολείου. Τους δίνεις ένα σου δίνουν δέκα. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;»

Paul Eluard:

“Liberté” (Λευτεριά). Ναι, κι ο Σεφέρης τα ίδια περίπου λέει.

René Char:

“Hymne á voix basse pour la Gréce” (Ύμνος σε χαμηλή φωνή για την Ελλάδα). «Ω! Ελλάδα. Οι θεραπευτές σου είναι μέσα στο λαό σου και η υγεία σου μέσα στα δικαιώματά σου.

Πολυτεχνείο.

«Έτσι κι’ αλλιώς τα ξέρουν όλα.»

Πανικός.

«Μαζέψτε τα παιδιά απ’ τους δρόμους» ήταν η διαταγή του διευθυντή της Σχολής. Τι να τους πω; «Να σε πάω στο σπίτι;» «Μην τρέμεις» «Πονάω και φοβάμαι όσο και εσύ».

Χριστούγεννα.

Ο κ. Δήμαρχος στολίζει με λαμπιόνια για πρώτη φορά τον Πειραιά!

Αηδία – Ιεροσυλία…

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Μικρά Πειραϊκά»

  Γράφει για το ημερολόγιο του Συνδέσμου ο Μάνος Στεφανίδης (αποφ.72), Ιστορικός Τέχνης Επίκουρος Καθηγητής Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Γεννήθηκα πριν από μισού αιώνα και κάτι (πανσελήνους) στα Ταμπούρια του Πειραιά. Ο πατέρας μου ήρθε γαμπρός απ’ το Νέο Κόσμο (οδός Πυθέου, κάθετος της Βουλιαγμένης) και η μάνα μου που έμεινε ως τότε στη Πηγάδα (Ιωνιδών), πήρε προικώον ένα σπίτι στο Άη Δημήτρη (Π. Μαυρομιχάλη και Ψαρρών). Η ζωή μας από τότε κυλούσε μεταξύ Αγίων και Αμαρτωλών: Άγιος Βασίλειος, Αγία Σοφία, Υπαπαντή, Άγιος Αντώνιος, Τρούμπα, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Διονύσιος, Κοπή, Σκαγιάδικο, Δραπετσώνα, ακτή Ξαβερίου, Ηλεκτρικός, Πασαλιμάνι, οδός Νοταρά, οδός Φίλωνος. Ο πατέρας μου ήταν τορναδόρος στου Διακουμάκου και η μάνα μου ήταν μάνα (ιδιαίτερα όταν ο πατέρας μου αναγκάστηκε λόγω κρίσης να γίνει ναυτικός, με “ευεργετικό” φυλλάδιο). Ήταν η εποχή τέλος της δεκαετίας του ‘60 που τελείωνα το δημοτικό (43^ο δημόσιο) και έπρεπε να πάω στο γυμνάσιο. Στη γειτονιά μου βόλευαν και το 4^ο και το 5^ο αλλά η μάνα μου είχε άλλες φιλοδοξίες για μένα. Έτσι στην Α’ και Β’ γυμνασίου πήγα στο Ζάννειο πειραματικό αλλά εξαιτίας της πληθώρας των τεχνικών μαθημάτων που δεν μου άρεσαν, έφυγα και έγινα δεκτός λόγω υψηλής βαθμολογίας, στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή.

Στο τμήμα μου ως σχεδόν το τέλος του γυμνασίου είχα συμμαθητές τον Βασίλη Μπεζαντάκο, διακεκριμένο φιλόλογο σήμερα, τον Γιώργο Πουκαμισά, πρέσβη μας στη Ρουμανία, τον Χρήστο Μυλωνόπουλο, καθηγητή της Νομικής στο Παν/μιο Αθηνών, τον ηθοποιό και τραγουδιστή Σάκη Μπουλά, τον ιστορικό του αθλητισμού Βαγγέλη Φιλίππου, τον Θανάση Παφίλη (ανέκαθεν τιμημένο ΚΚΕ!), τους αδελφούς Αναστασάκους, Γιάννη και Παναγιώτη (της AGB!), τον Κώστα Τατζίδη, μαθηματική ευφυία, τους εκλεκτούς νομικούς Μιλτιάδη Καραγιάννη, Άρη Μερμηγκα, Γιάννη Παριανό, Σπύρο Φωκά, Νίκο Κουμέλη, τον καθηγητή της Νομικής Μιχάλη Σπουρδαλάκη, τον πολυπράγμονα, φανατικό πειραιώτη Αλέκο Τσουρινάκη, τον επονομαζόμενο και “Γκολγκόθα”, τον Γιώργο Φωτόπουλο, τον Κώστα Αλιμαντήρη, τον πολιτικοποιημένο επιχειρηματία Πάνο Πλαγιανάκο, τον επιτυχημένο δήμαρχο Ρέντη Γιώργο Ιωακειμίδη, τον επονομαζόμενο “Γκόγκο”, τον ιατρό Κώστα Καραμάνη του Μετροπόλιταν -τα ονόματα των υπόλοιπων συμμαθητών μου ιατρών τα ξεχνάω και για λόγους αυτοπροστασίας και εξαιτίας Alzheimer- τον γερμανοτραφή και εραστή (γενικώς) Θανάση Τραυλό, τον χημικό Σπύρο Σταυρακάκη -με την υπέροχη φωνή που μάγευε κυρίως τις ακροάτριές του- τον ναύτη-συμπολεμιστή μου Δημήτρη Καλιαμπάκο, κ.α..

 Αποφοιτήσαμε όλοι εμείς το καλοκαίρι του 1972 μέσα στην έξαρση της διδακτορικής ηλιθιότητας και επίσης όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, μπήκαμε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, κύριως της ημεδαπής και μερικοί τυχεροί του εξωτερικού. Επρόκειτο για περισσότερο από 110 αποφοίτους! Συνυπήρξαμε όχι χωρίς προβλήματα στα δύσκολα εφηβικά μας χρόνια και ως σήμερα αισθανόμαστε πως το κοινό μας σχολείο αποτελεί ζωντανό σημείο αναφοράς και ακατάλυτο κρίκο φιλίας. Η Ιωνίδειος μας έμαθε και γράμματα και μέθοδο σκέψης αλλά και κάτι που το επαναλάμβανε ο πατέρας μου συνεχώς αν και κάπως ανορθόγραφα στα γράμματα που μου έστελνε απ’ τη μέση του ωκεανού: πως δηλαδή “τ’ αγαθά κόποις κτώνται”.

Νομίζω πως όλοι εμείς και οι παλιότεροι από μας -αναφέρω τους φίλους μου Φωκίωνα Γεωργακόπουλο, νυν πρόεδρο του Νομικού Συμβούλιου του Κράτους και Γιώργο Αριστηνό, διακεκριμένο συγγραφέα- απολαύσαμε μια ποιότητα εκπαίδευσης που σήμερα λείπει δραματικά από την κατά τ’ άλλα ακόμη ευημερούσα και αχόρταγα νεόπλουτη κοινωνία μας. Μιαν εκπαίδευση και ένα σχολείο που ευνοούσαν την άμιλλα, επιβράβευσαν την αξιοκρατία, επιδοκίμαζαν την αριστεία και λειτουργούσαν με κριτήρια αταξικής αντικειμενικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Φτωχόπαιδα και αστοί συνυπήρχαμε αρμονικά όμως επιβραβευόταν ο καλύτερος προτρεπόντας όλους τους υπόλοιπους να είναι όσο πιο καλοί μπορούσαν. Χωρίς ρουσφέτια, νεποτισμούς ή μέσα. Χωρίς, κυρίως, την εύνοια του οποίου διάσημου μπαμπά. Αταξική άμιλλα σε μια εξόχως ταξική κοινωνία! Είχαμε, θυμάμαι, όλοι μας έντονο ανταγωνισμό αλλά γνωρίζαμε να χειροκροτούμε ανιδιοτελώς όποιον ξεχώριζε. Το σχολείο ήταν τότε αυστηρό, συντηρητικό, αλλά διέθετε μια σειρά εξαιρετικών δασκάλων-παιδαγωγών οι οποιοί ήξεραν ν’ αναπτύσσουν τα ταλέντα και τις δεξιότητες του καθενός αλλά και να θεραπεύσουν τις μειονεξίες ή τις εφηβικές μας ανασφάλειες. Θυμάμαι αυτή τη στιγμή τους φιλόλογους Δημήτρη Σάρρο, Βασίλη Σκουλάτο, Πόπη Καραγεωργοπούλου, Σέργιο Φασουλάκη -τον οποίο είχα καθηγητή και στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστήμιο Αθηνών-, Νίκο Γιαννόπουλο, Αχιλλέα Λαζάρου κ.α..

 Θα μου πείτε βέβαια ότι εξωραΐζω μια εποχή και κάποια γεγονότα λόγω απόστασης, χρόνου και ίσως νε έχετε δίκαιο. Όμως η ίδια απόσταση του χρόνου καταδεικνύει το πόσο άδικο είχε η πολιτεία, όταν στη δεκαετία του ‘80 και στο πλαίσιο μιας λαϊκιστικής εξίσωσης προς τα κάτω, κατήργησε το καθεστώς των πρότυπων σχολείων, καταργώντας κυρίως τις εισαγωγικές εξετάσεις σ’ αυτά· πρόκειται για μιαν ολέθρια αντίληψη τις ευρύτερες συνέπειες της οποίας πληρώνουμε σήμερα απαξάπαντες. Αθώοι και ένοχοι. Εν ονόματι της δημοκρατίας και της ισότητας προκρίθηκαν η ήσσων προσπάθεια έναντι του δημιουργικού ανταγωνισμού και της αριστείας, η προς τα κάτω εξίσωση και η «δημοκρατία» της λούφας και παραλλαγής. Ζούσαμε ήδη στην βασιλεία του δήθεν και του τηλεοπτικού κοινοβουλευτισμού. Η Ιωνίδειος βέβαια συνέχισε να παρέχει υψηλής ποιότητας παιδεία και μετά την εκπαιδευτική “μεταρρύθμιση” ως μικτό πλέον γυμνάσιο και λύκειο. Το κακό που όμως συντελέστηκε τη μέση εκπαίδευση ήταν και είναι εξαιρετικά σοβαρό. Αυτή η κοινωνία πρέπει να ξαναμάθει ν’ αξιολογεί, να επιβραβεύει, να προκρίνει, να προβάλει, να στηρίζει όσους έχουν την διάθεση να προκριθούν και να ξεχωρίσουν, στηριζόμενοι αποκλειστικά στα πνευματικά και τα ψυχικά τους αποθέματα. Αυτή η κοινωνία οφείλει να διαγωνίζεται χωρίς να διαγκωνίζεται. Με αξιοπρέπεια αλλά και με πάθος.  Τόσο απλά.

Άρθρο του Κώστα  Μπακή(αποφ.73)*

Η  λέξη φωτοβολταϊκά αποτελεί μετάφραση του αγγλικού όρου photovoltaic. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1890 έχοντας σαν συνθετικά τις λέξεις: photo από την ελληνική λέξη Φως και  volt η οποία συνδέεται με την πρωτοπόρο στην ανάπτυξη του ηλεκτρισμού Alesssandro Volta. Αναφέρεται δηλαδή στον ηλεκτρισμό από το φως. Αυτό ακριβώς κάνουν τα φωτοβολταϊκά υλικά, μετατρέπουν την ενέργεια του φωτός σε ηλεκτρική ενέργεια (Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο), όπως ανακάλυψε ο Edmond Becquerel το 1939. Ένα τυπικό Φ/Β σύστημα αποτελείται από το Φ/Β πλαίσιο ή ηλιακή γεννήτρια ρεύματος και τα ηλεκτρονικά συστήματα που διαχειρίζονται την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από τη Φ/Β συστοιχία. Για αυτόνομα συστήματα υπάρχει επίσης το σύστημα αποθήκευσης ενέργειας σε μπαταρίες.

Read more…