Σύνδεσμος Αποφοίτων Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά

Ιωνίδειος με τα μάτια της Ψυχής μου

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιώργου Πουκαμισά «Σκιαγραφία μιας Εφηβείας, Πειραιάς 1954-1973 Εκδ. Κασταλία»(Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012 στον Σύνδεσμο Αποφοίτων Ιωνιδείου, Πραξιτέλους 236 στις 20.00)

Το 1966, ενώ ο ορίζων γύρω-γύρω σκοτείνιαζε, είδε να πραγματοποιείται ένα μεγάλο όνειρό του. Με δέος έβλεπε από την πλατεία του Δημοτικού Θεάτρου, επισήμως πλατεία Κοραή, να ορθώνεται απέναντι, ένα αυστηρό γεωμετρικό κτήριο, λιτό, χωρίς φτιασίδια. Η χαραγμένη επιγραφή στο υπέρθυρο, έγραφε Ιωνίδειος Πρότυπος Σχολή, το Α’ Γυμνάσιο, όπως ακόμη το έλεγαν όλοι.

 Εκεί κατάφερε να ξεκινήσει τις γυμνασιακές σπουδές του, καθώς η κληρωτίδα τον ευνόησε λίγο πριν συμπληρωθεί ο αριθμός των 160 εισακτέων. Ήταν τέλος Ιουνίου 1966. Όταν άκουσε το όνομά του, στη μικρή, εσωτερική αυλή του σχολείου με τις μπασκέτες, όπου δέσποζε μαρμάρινη προτομή του Ρήγα Φεραίου, έτοιμος πια για αρνητική έκβαση, αναπήδησε από τη χαρά του, και ενθουσιασμένος άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω, ανασούμπαλα.

 Άρχισε να διαβάζει τα ονόματα των σημαντικών αποφοίτων του Σχολείου (ή των μαθητών του, έστω για λίγα χρόνια) που είχαν αναρτηθεί στο διάδρομο της επίσημης εισόδου, πίσω από τη βαριά σιδερένια, βαμμένη πράσινη, θύρα, με τα γυάλινα αδιαφανή φατνώματα: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Παύλος Νιρβάνας, Σπύρος Μελάς, Λάμπρος Πορφύρας, Δημήτρης Πικιώνης, Παναγιώτης Πιπινέλης, Παντελεήμων Φωστίνης. Γρήγορα, άκουσε από τους καθηγητές του ότι, κοντά σ’ αυτούς κι άλλους, ήταν ακόμα ο αρχιμουσικός Μενέλαος Παλλάντιος, αλλά και δύο από τους δημοφιλέστερους τότε αστέρες του κινηματογράφου και αξιότερους ηθοποιούς, ο Ανδρέας Μπάρκουλης και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ.

 Μπαίνοντας στην Ιωνίδειο γυμνασιόπαις, ένας καινούριος κόσμος ξανοίχτηκε μπροστά μου. Πιο ανταγωνιστικός, πιο φωτεινός, πιο πειθαρχημένος. Το σχολείο ήταν ένα εργαστήριο γνώσης και μάθησης. Η δημόσια παιδεία έστεκε ψηλά. Οι καθηγητές του, κυρίως οι φιλόλογοι, οι συγκεκριμένοι της Ιωνιδείου, γνώριζαν να αγγίζουν την ψυχή των μικρών μαθητών και να τους μεταγγίζουν αγάπη για τη γνώση, για τον άνθρωπο, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Πρώτοι αυτοί μπόλιασαν στις παιδικές ψυχές τα υψηλά ιδανικά, όπως αναβλύζουν από τα έπη του Ομήρου και παραδόθηκαν από τους δραματικούς ποιητές, αλλά, επίσης, τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη, τους πλατωνικούς διαλόγους.

 Η Ιωνίδειος, όπως τότε συνέβαινε και με τα άλλα πρότυπα Σχολεία της χώρας, δεν ήταν προθήκη χλιδής, δεν ήταν εκπαιδευτήριο προβολής του πλούτου και του νεοπολιτισμού. Σε μια κοινωνία συνεκτική μεν, ταξική δε, η μαθητική κοινωνία της ήταν αταξική, ήταν κοινωνία ισότητας.

 Ήταν η εποχή του Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος, ως Πρωθυπουργός είχε κρατήσει ο ίδιος το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, με Αναπληρωτή Υπουργό τον περίφημο Λουκή Ακρίτα, κυπριακής καταγωγής, σπουδαίο άνθρωπο των γραμμάτων και μαχητικό πολιτικό της ομάδας των πλαστηρικών στην Ένωση του Κέντρου.

 Ο Ακρίτας ήταν ο πραγματικός Υπουργός της Παιδείας. Περιστοιχιζόταν από άξιους συνεργάτες, όπως ο Ευάγγελος Παπανούτσος που είχε χρηματίσει καθηγητής στο Α’ Γυμνάσιο την τελευταία προπολεμική περίοδο, αλλά και ο Δημήτριος Καρανικόλας, που έτυχε να ήταν ο προηγούμενος σχολάρχης της Ιωνιδείου. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν συμβάλει στο να διαχυθεί ένας άνεμος δημιουργίας και λατρείας για τη γνώση.

 Το μικροκλίμα στην Ιωνίδειο ήταν αυστηρό, αλλά όχι βαρύ. Το πνεύμα ήταν αξιοκρατικό. Τον τόνο έδιναν οι καλύτεροι (αλλά και οι χιουμορίστες), ανεξαρτήτως καταγωγής και κοινωνικής προέλευσης. Στους διαδρόμους και το προαύλιο συνωστίζονταν γόνοι – ήταν Γυμνάσιο αρρένων – μικροεφοπλιστών, γιατρών, αρχικαπετανέων, με γιους εισπρακτόρων τρόλεϊ, ναυτεργατών, αστυνομικών, εκπαιδευτικών, βιοτεχνών και άλλων. Με τα χρόνια, η τυχαία συνύπαρξη μέσα στους τοίχους του σχολείου, τόσο διαφορετικών χαρακτήρων και προσώπων – όπου, όμως, όλα τα έλουζε το φως και τα έβρεχε η αρμύρα της θάλασσας του Πειραιά – παίρνει στη φαντασία, διαστάσεις μιας ιερής αδελφότητας της γνώσης.

Read more…

Η Ηγεσία και η άσκηση της

Μιχάλης Γιαννουλέας (αποφ.70)

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «Κάθε μέρα Ηγέτης», στην εκδήλωση του Συνδέσμου με θέμα «Η Ηγεσία στην Καθημερινότητα της Κρίσης», ο συναπόφοιτος συγγραφέας και γκουρού σε θέματα ηγεσίας Μιχάλης Γιαννουλέας μας ταξιδεύει στα βασικά στοιχεία της άσκησης ηγεσίας

H ηγεσία και η άσκησή της –η έννοιά της και το σύνολο των συμπεριφορών που τη συνθέτουν–, τα χαρακτηριστικά του ηγέτη και οι συνθήκες που συντελούν στην ανάδειξή του αποτελούν ένα από τα πιο ερευνημένα θέματα της κοινωνικής και της βιομηχανικής/οργανωτικής ψυχολογίας.

Στην εποχή μας, η ραγδαία αύξηση των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών, η πελατοκεντρική αντίληψη αλλά και η τεχνολογική και κοινωνική πρόοδος αυξάνουν την ανάγκη για περισσότερη ηγεσία.

Σήμερα ο επικεφαλής μάνατζερ χρειάζεται –εκτός από τις λεγόμενες «σκληρές δεξιότητες»– να διαθέτει επιπλέον ή και πρωτίστως «μαλακές δεξιότητες», και κατά συνέπεια την ικανότητα άσκησης ηγεσίας, για ΝΑ ΕΙΝΑΙ αποτελεσματικός μάνατζερ.

Ως αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης, τα τελευταία χρόνια τα ράφια των βιβλιοπωλείων έχουν γεμίσει από βιβλία τα οποία αναφέρονται στην ηγεσία και στους ηγέτες. Οι άνθρωποι γοητεύονται από την ιδέα της ηγεσίας και αναζητούν πληροφορίες για το πώς θα γίνουν οι ίδιοι αποτελεσματικοί ηγέτες, ενώ και οι επιχειρήσεις αναζητούν ανθρώπους με ηγετικές ικανότητες, γιατί ένα τέτοιο άτομο θεωρείται ότι δίνει προστιθέμενη αξία σε έναν οργανισμό. Πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου διαθέτουν προγράμματα σπουδών με αντικείμενο την ηγεσία.

Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι μια επισκόπηση των μελετών για την ηγεσία καταδεικνύει την ποικιλία των θεωρητικών προσεγγίσεων που επιχειρούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο της ηγετικής διεργασίας. Ορισμένοι μελετητές μελετούν την ηγεσία στα πλαίσια χαρακτηριστικών, δεξιοτήτων ή και συμπεριφορών, ενώ άλλοι την προσεγγίζουν από πολιτική ή ανθρωπιστική άποψη. Άλλες μελέτες επιχειρούν να προσδιορίσουν το ηγετικό προφίλ και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να γίνει «ηγέτης».

Η ηγεσία έχει επίσης διερευνηθεί με τη χρήση ποιοτικών αλλά και ποσοτικών μεθόδων και σε πολλά επίπεδα, όπως είναι οι μικρές ομάδες, οι οργανισμοί, τα κόμματα κ.λπ. Αυτές οι μελέτες αποδίδουν μια πολύ πιο εξεζητημένη και σύνθετη «εικόνα» της διεργασίας της ηγεσίας συγκριτικά με την απλή παρουσίασή της σε πολλά δημοφιλή βιβλία.

Η ηγεσία, σε οποιοδήποτε επίπεδο ιεραρχίας και αν ασκείται, δεν είναι σίγουρα μια εύκολη υπόθεση, και δεν μπορεί εκ των προτέρων να χαρακτηριστεί ως καλή ή κακή. Αυτό εξαρτάται από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και από τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για να επηρεάσουν τα άτομα που θα επιδιώξουν και θα επιτύχουν αυτά τα αποτελέσματα.

Ουσιαστικά η άσκηση ηγεσίας προσβλέπει, σε πρώτο επίπεδο, στην αλλαγή της συμπεριφοράς των ατόμων και, σε δεύτερο επίπεδο, στην αλλαγή νοοτροπίας τους μέσω της επιρροής που θα ασκήσει ο ηγέτης.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η ποιότητα της άσκησης ηγεσίας εξαρτάται από την αλληλεπίδραση των χαρακτηριστικών του ηγέτη, των δεξιοτήτων του όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα από τη συμπεριφορά του, και της συγκεκριμένης κατάστασης στην οποία λαμβάνει χώρα η άσκηση ηγεσίας.

Η κατάκτηση των ηγετικών δεξιοτήτων δεν διαφέρει ουσιαστικά από την κατάκτηση άλλων δεξιοτήτων, όπως είναι, για παράδειγμα, η οδήγηση του αυτοκινήτου. Αρχικά μαθαίνουμε να οδηγούμε (γνώση), και όσο περισσότερα χιλιόμετρα διανύουμε (εξάσκηση), τόσο καλύτεροι οδηγοί γινόμαστε. Κατ’ αναλογία με την οδήγηση, όσο περισσότερο εξασκεί τις δεξιότητες ηγεσίας ο επικεφαλής μιας μονάδας, τόσο πιο πολύ αυξάνει το βαθμό επιρροής του, και τόσο πιο ουσιαστικός γίνεται στις διαπροσωπικές του σχέσεις με τους συνεργάτες, τους υφισταμένους, τους τρίτους.

Αποτέλεσμα: η βελτίωση της αποδοτικότητας της μονάδος στην οποία είναι επικεφαλής.

Μιχάλης Π. Γιαννουλέας

Εντεταλμένος Σύμβουλος – Γενικός Διευθυντής

ATExcelixi Α.Ε

Εκπαιδευτικό & Συνεδριακό Κέντρο – Εταιρεία Ομίλου ATEbank

ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ

«Από το βιβλίο του συναπόφοιτου Τάκη Μπενά «της κατοχής – μνήμες μικρές σαν χρέος» – εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ – 1990»

Ανοιξη του ’44. Ανέβαινα την οδό Ζωοδόχου Πηγής. Εκείνος την κατέβαινε. Κάπου κοντά στην Τσιμισκή συναντηθήκαμε. Τυχαία, ολότελα τυχαία. Είχα ακούσει πως ήτανε μεγάλο στέλεχος στην αντίσταση. Λέγανε πως ήτανε στην Επιτροπή της Αθήνας. Δεν είχε αλλάξει πολύ. Λίγο πιο σκαμμένο το πρόσωπο, πιο λιγνός, με κείνα τα μάτια του, κάρβουνα αναμμένα, που τα ’σπασε σ’ ένα πλατύ χαμόγελο μόλις με γνώρισε. Στάθηκε στη μέση του δρόμου ξέροντας πως δεν έπρεπε, παραβίαζε τους κανόνες της παρανομίας. Στάθηκε όμως και μου μίλησε. Δεν του ’κανε καρδιά να με προσπεράσει. Είχε ακούσει, είπε, για μένα πως ήμουνα δραστήριος και του άρεσε αυτό, γιατί αυτή την τάξη, τη δική μου, την είχε, λέει, πάντα στην καρδιά του.

Ήτανε η τελευταία προπολεμική του τάξη. Μετά, στο Αλβανικό, στην Αντίσταση και τώρα κυνηγημένος στην παρανομία. Τον ένιωσα που επέστρεφε πίσω στα γλυκά χρόνια.

- Στάσου, μου λέει, μη μου πεις εσύ. Να δω αν θα μαντέψω σωστά τι γίνανε τα παιδιά. Πρέπει να ’ναι μαζί μας ο τάδε και ο τάδε και ο τάδε…

Κουνούσε το κεφάλι του με χάρη, μέτραγε με τα δάχτυλα, αυτός ο καλύτερος καθηγητής Μαθηματικών που πέρασε ποτέ από το σχολείο μας.

- Λοιπόν, μου λέει, αφού πέτυχε σωστά τους περισσότερους, δε βρίσκω άλλον.

Read more…

  Γράφει για το ημερολόγιο του Συνδέσμου ο Μάνος Στεφανίδης (αποφ.72), Ιστορικός Τέχνης Επίκουρος Καθηγητής Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Γεννήθηκα πριν από μισού αιώνα και κάτι (πανσελήνους) στα Ταμπούρια του Πειραιά. Ο πατέρας μου ήρθε γαμπρός απ’ το Νέο Κόσμο (οδός Πυθέου, κάθετος της Βουλιαγμένης) και η μάνα μου που έμεινε ως τότε στη Πηγάδα (Ιωνιδών), πήρε προικώον ένα σπίτι στο Άη Δημήτρη (Π. Μαυρομιχάλη και Ψαρρών). Η ζωή μας από τότε κυλούσε μεταξύ Αγίων και Αμαρτωλών: Άγιος Βασίλειος, Αγία Σοφία, Υπαπαντή, Άγιος Αντώνιος, Τρούμπα, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Διονύσιος, Κοπή, Σκαγιάδικο, Δραπετσώνα, ακτή Ξαβερίου, Ηλεκτρικός, Πασαλιμάνι, οδός Νοταρά, οδός Φίλωνος. Ο πατέρας μου ήταν τορναδόρος στου Διακουμάκου και η μάνα μου ήταν μάνα (ιδιαίτερα όταν ο πατέρας μου αναγκάστηκε λόγω κρίσης να γίνει ναυτικός, με “ευεργετικό” φυλλάδιο). Ήταν η εποχή τέλος της δεκαετίας του ‘60 που τελείωνα το δημοτικό (43^ο δημόσιο) και έπρεπε να πάω στο γυμνάσιο. Στη γειτονιά μου βόλευαν και το 4^ο και το 5^ο αλλά η μάνα μου είχε άλλες φιλοδοξίες για μένα. Έτσι στην Α’ και Β’ γυμνασίου πήγα στο Ζάννειο πειραματικό αλλά εξαιτίας της πληθώρας των τεχνικών μαθημάτων που δεν μου άρεσαν, έφυγα και έγινα δεκτός λόγω υψηλής βαθμολογίας, στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή.

Στο τμήμα μου ως σχεδόν το τέλος του γυμνασίου είχα συμμαθητές τον Βασίλη Μπεζαντάκο, διακεκριμένο φιλόλογο σήμερα, τον Γιώργο Πουκαμισά, πρέσβη μας στη Ρουμανία, τον Χρήστο Μυλωνόπουλο, καθηγητή της Νομικής στο Παν/μιο Αθηνών, τον ηθοποιό και τραγουδιστή Σάκη Μπουλά, τον ιστορικό του αθλητισμού Βαγγέλη Φιλίππου, τον Θανάση Παφίλη (ανέκαθεν τιμημένο ΚΚΕ!), τους αδελφούς Αναστασάκους, Γιάννη και Παναγιώτη (της AGB!), τον Κώστα Τατζίδη, μαθηματική ευφυία, τους εκλεκτούς νομικούς Μιλτιάδη Καραγιάννη, Άρη Μερμηγκα, Γιάννη Παριανό, Σπύρο Φωκά, Νίκο Κουμέλη, τον καθηγητή της Νομικής Μιχάλη Σπουρδαλάκη, τον πολυπράγμονα, φανατικό πειραιώτη Αλέκο Τσουρινάκη, τον επονομαζόμενο και “Γκολγκόθα”, τον Γιώργο Φωτόπουλο, τον Κώστα Αλιμαντήρη, τον πολιτικοποιημένο επιχειρηματία Πάνο Πλαγιανάκο, τον επιτυχημένο δήμαρχο Ρέντη Γιώργο Ιωακειμίδη, τον επονομαζόμενο “Γκόγκο”, τον ιατρό Κώστα Καραμάνη του Μετροπόλιταν -τα ονόματα των υπόλοιπων συμμαθητών μου ιατρών τα ξεχνάω και για λόγους αυτοπροστασίας και εξαιτίας Alzheimer- τον γερμανοτραφή και εραστή (γενικώς) Θανάση Τραυλό, τον χημικό Σπύρο Σταυρακάκη -με την υπέροχη φωνή που μάγευε κυρίως τις ακροάτριές του- τον ναύτη-συμπολεμιστή μου Δημήτρη Καλιαμπάκο, κ.α..

 Αποφοιτήσαμε όλοι εμείς το καλοκαίρι του 1972 μέσα στην έξαρση της διδακτορικής ηλιθιότητας και επίσης όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, μπήκαμε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, κύριως της ημεδαπής και μερικοί τυχεροί του εξωτερικού. Επρόκειτο για περισσότερο από 110 αποφοίτους! Συνυπήρξαμε όχι χωρίς προβλήματα στα δύσκολα εφηβικά μας χρόνια και ως σήμερα αισθανόμαστε πως το κοινό μας σχολείο αποτελεί ζωντανό σημείο αναφοράς και ακατάλυτο κρίκο φιλίας. Η Ιωνίδειος μας έμαθε και γράμματα και μέθοδο σκέψης αλλά και κάτι που το επαναλάμβανε ο πατέρας μου συνεχώς αν και κάπως ανορθόγραφα στα γράμματα που μου έστελνε απ’ τη μέση του ωκεανού: πως δηλαδή “τ’ αγαθά κόποις κτώνται”.

Νομίζω πως όλοι εμείς και οι παλιότεροι από μας -αναφέρω τους φίλους μου Φωκίωνα Γεωργακόπουλο, νυν πρόεδρο του Νομικού Συμβούλιου του Κράτους και Γιώργο Αριστηνό, διακεκριμένο συγγραφέα- απολαύσαμε μια ποιότητα εκπαίδευσης που σήμερα λείπει δραματικά από την κατά τ’ άλλα ακόμη ευημερούσα και αχόρταγα νεόπλουτη κοινωνία μας. Μιαν εκπαίδευση και ένα σχολείο που ευνοούσαν την άμιλλα, επιβράβευσαν την αξιοκρατία, επιδοκίμαζαν την αριστεία και λειτουργούσαν με κριτήρια αταξικής αντικειμενικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Φτωχόπαιδα και αστοί συνυπήρχαμε αρμονικά όμως επιβραβευόταν ο καλύτερος προτρεπόντας όλους τους υπόλοιπους να είναι όσο πιο καλοί μπορούσαν. Χωρίς ρουσφέτια, νεποτισμούς ή μέσα. Χωρίς, κυρίως, την εύνοια του οποίου διάσημου μπαμπά. Αταξική άμιλλα σε μια εξόχως ταξική κοινωνία! Είχαμε, θυμάμαι, όλοι μας έντονο ανταγωνισμό αλλά γνωρίζαμε να χειροκροτούμε ανιδιοτελώς όποιον ξεχώριζε. Το σχολείο ήταν τότε αυστηρό, συντηρητικό, αλλά διέθετε μια σειρά εξαιρετικών δασκάλων-παιδαγωγών οι οποιοί ήξεραν ν’ αναπτύσσουν τα ταλέντα και τις δεξιότητες του καθενός αλλά και να θεραπεύσουν τις μειονεξίες ή τις εφηβικές μας ανασφάλειες. Θυμάμαι αυτή τη στιγμή τους φιλόλογους Δημήτρη Σάρρο, Βασίλη Σκουλάτο, Πόπη Καραγεωργοπούλου, Σέργιο Φασουλάκη -τον οποίο είχα καθηγητή και στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστήμιο Αθηνών-, Νίκο Γιαννόπουλο, Αχιλλέα Λαζάρου κ.α..

 Θα μου πείτε βέβαια ότι εξωραΐζω μια εποχή και κάποια γεγονότα λόγω απόστασης, χρόνου και ίσως νε έχετε δίκαιο. Όμως η ίδια απόσταση του χρόνου καταδεικνύει το πόσο άδικο είχε η πολιτεία, όταν στη δεκαετία του ‘80 και στο πλαίσιο μιας λαϊκιστικής εξίσωσης προς τα κάτω, κατήργησε το καθεστώς των πρότυπων σχολείων, καταργώντας κυρίως τις εισαγωγικές εξετάσεις σ’ αυτά· πρόκειται για μιαν ολέθρια αντίληψη τις ευρύτερες συνέπειες της οποίας πληρώνουμε σήμερα απαξάπαντες. Αθώοι και ένοχοι. Εν ονόματι της δημοκρατίας και της ισότητας προκρίθηκαν η ήσσων προσπάθεια έναντι του δημιουργικού ανταγωνισμού και της αριστείας, η προς τα κάτω εξίσωση και η «δημοκρατία» της λούφας και παραλλαγής. Ζούσαμε ήδη στην βασιλεία του δήθεν και του τηλεοπτικού κοινοβουλευτισμού. Η Ιωνίδειος βέβαια συνέχισε να παρέχει υψηλής ποιότητας παιδεία και μετά την εκπαιδευτική “μεταρρύθμιση” ως μικτό πλέον γυμνάσιο και λύκειο. Το κακό που όμως συντελέστηκε τη μέση εκπαίδευση ήταν και είναι εξαιρετικά σοβαρό. Αυτή η κοινωνία πρέπει να ξαναμάθει ν’ αξιολογεί, να επιβραβεύει, να προκρίνει, να προβάλει, να στηρίζει όσους έχουν την διάθεση να προκριθούν και να ξεχωρίσουν, στηριζόμενοι αποκλειστικά στα πνευματικά και τα ψυχικά τους αποθέματα. Αυτή η κοινωνία οφείλει να διαγωνίζεται χωρίς να διαγκωνίζεται. Με αξιοπρέπεια αλλά και με πάθος.  Τόσο απλά.

Άρθρο του Συναπόφοιτου Γιάννη  Κωνσταντόπουλου (αποφ.84)
Υποτομεάρχη ΔΕΗ 

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο της Εφημερίδας «ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ»

http://fonipeiraioton.blogspot.com/

Ήτανε κάποτε ένα δημόσιο σχολείο που αποτελούσε το όνειρο και την ηθική επιβράβευση για τους μαθητές του Πειραιά και των όμορων δήμων.
Γι’ αυτό το σχολείο και για να πετύχουμε την εισαγωγή μας σε αυτό, προτιμούσαμε να αναλώσουμε τους καλοκαιρινούς μήνες λύνοντας ασκήσεις από το «Κλειδί της Αριθμητικής» και διαβάζοντας άρθρα από την «Καθημερινή της Κυριακής», καθ’ υπόδειξη των δασκάλων, προκειμένου να βελτιώσουμε την εκφραστική μας δεινότητα και να εμπλουτίζουμε το εκφραστικό μας ρεπερτόριο.

Η εισαγωγή σε αυτό το σχολείο δεν απαιτούσε οικονομική ευρωστία από την οικογένεια. Αντίθετα, έδινε την ευκαιρία και σε μαθητές από οικογένειες χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, που μόνο εφόδιο είχαν την επιθυμία να μοχθήσουν περισσότερο, τη δυνατότητα να ονειρευτούν και να πραγματώσουν τα όνειρά τους για ανώτερες σπουδές, κοινωνική υπέρβαση και ηθική ικανοποίηση ότι στην κοινωνία μας αυτοί που επιθυμούν μπορούν να προοδεύσουν, από δικές τους προσπάθειες και χωρίς κάποιος να τους έχει στρώσει το δρόμο.

Το σχολείο αυτό ήταν η Ιωνίδειος Πρότυπος Σχολή.
Ένα σχολείο που στο πνεύμα της γενικότερης ισοπέδωσης που επικρατούσε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 80, έπαψε να είναι πρότυπο.
Έπαψε να επιλέγει τους μαθητές του.
Έπαψε να προσελκύει εκπαιδευτικούς με μεταπτυχιακούς τίτλους, οι οποίοι αγωνίζονταν να διοριστούν στο σχολείο αυτό, όχι γιατί θα είχαν μεγαλύτερες αποδοχές, αλλά γιατί θα είχαν την ευκαιρία να βρεθούν σε χώρο με πρόθυμα αυτιά, σε χώρο που οι μαθητές διψούσαν και επιθυμούσαν να μάθουν και να εντρυφήσουν σε κάτι παραπάνω, από όσα προέβλεπε το αυστηρό εκπαιδευτικό πρωτόκολλο.

Τώρα, το σχολείο αυτό είναι ένα σχολείο όπως όλα τα άλλα…

Διαβάζω λοιπόν στα πρωτοσέλιδα του βρετανικού τύπου της προηγούμενης εβδομάδας, για τα αποτελέσματα έρευνας του διεθνώς αναγνωρισμένου Οργανισμού για Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OECD).
Αντικείμενο της έρευνας ήταν η σύγκριση και αξιολόγηση των επιδόσεων 15χρονων μαθητών από 65 αναπτυγμένες χώρες στην ανάγνωση, τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες.

Πρόκειται για έρευνα, η οποία λαμβάνει χώρα κάθε 3 χρόνια, τα δε αποτελέσματα της οποίας είναι αξιόπιστα και αποδεκτά από τις χώρες που συμμετέχουν, καθώς το δείγμα είναι της τάξης των 500.000 μαθητών.

Δε θα σχολιάσω το γεγονός ότι στους πίνακες των 30 πρώτων χωρών εμφανίζονται όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες και απουσιάζει η Ελλάδα.

Οι αδυναμίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι γνωστές και τεκμηριωμένες.

Θέλω όμως να σταθώ στη ιδιαίτερη αναφορά που κάνει η έκθεση του οργανισμού για την περίπτωση της Πολωνίας, την οποία εξυμνεί και εμφανίζει ως παράδειγμα αναβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος.

Η Πολωνία λοιπόν, μέχρι και το έτος 2000 καταλάμβανε θέσεις στον πυθμένα των πινάκων αξιολόγησης.

Στη φετινή όμως κατάταξη εμφανίζεται στις πρώτες θέσεις, πολύ πάνω από το γενικό μέσο όρο των 65 χωρών.

Ο λόγος αυτής της βελτίωσης ήταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της τελευταίας δεκαετίας στη χώρα. Ως βασικό μοχλό αυτής της μεταρρύθμισης στη χώρα, η έκθεση παρουσιάζει την υιοθέτηση της επιλογής των μαθητών.

Συγκεκριμένα, 15% των σχολείων της Πολωνίας είναι σχολεία επιλογής του συνόλου των μαθητών τους και πολλά άλλα επιλέγουν μέρος του μαθητικού τους δυναμικού με ακαδημαϊκά κριτήρια.

Γίνεται λοιπόν επίκαιρο όσο ποτέ το αίτημα για επαναφορά των Δημοσίων Προτύπων Γυμνασίων και Λυκείων με πιλοτική επαναφορά των Προτύπων Σχολείων που λειτουργούσαν μέχρι το 1985, μεταξύ αυτών και της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής Πειραιά, με την εφαρμογή εξετάσεων επιλογής και να ληφθούν υπόψη συγκεκριμένα κριτήρια, ώστε να δοθούν ευκαιρίες (i) για μαθητές με υψηλές ακαδημαϊκές επιδόσεις, (i) για μαθητές από οικογένειες με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, όπως επίσης και (iii) για μαθητές από οικογένειες με γονείς ή αδέλφια που έχουν φοιτήσει στα σχολεία αυτά και μπορούν να εκτιμήσουν την αναγκαιότητα και την προσφορά του θεσμού των Προτύπων Σχολείων.

(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 17/10/2010)

Tου Σταθη Ν. Καλυβα, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Yale.

Όταν σπούδαζα στην Αμερική, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι περισσότεροι Ελληνες φοιτητές που συναντούσα είχαν αποφοιτήσει από «πρότυπα» δημόσια σχολεία που επέλεγαν τους μαθητές τους με εξετάσεις και ήταν στελεχωμένα με εκπαιδευτικούς που συνδύαζαν υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα και ερευνητική διάθεση. Ορισμένα, μάλιστα, είχαν ιδρυθεί από κληροδοτήματα και δωρεές ιδιωτών και είχαν ιδιαίτερη παράδοση. Τα πιο γνωστά ήταν το Βαρβάκειο, η Ευαγγελική, η Ιωνίδειος και το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι απόφοιτοι που είχα γνωρίσει τότε ήταν παιδιά με (υπερβολική ίσως) σοβαρότητα, ιδιαίτερη προσήλωση στις σπουδές τους και μεγάλος πάθος για μάθηση. Οι περισσότεροι κατάφεραν να διακριθούν και είναι σήμερα ιδιαίτερα επιτυχημένοι στο πεδίο που επέλεξαν να υπηρετήσουν. Η επιτυχία τους σχετίζεται άμεσα με την παιδεία τους. Read more…

Άρθρο του Κώστα  Μπακή(αποφ.73)*

Η  λέξη φωτοβολταϊκά αποτελεί μετάφραση του αγγλικού όρου photovoltaic. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1890 έχοντας σαν συνθετικά τις λέξεις: photo από την ελληνική λέξη Φως και  volt η οποία συνδέεται με την πρωτοπόρο στην ανάπτυξη του ηλεκτρισμού Alesssandro Volta. Αναφέρεται δηλαδή στον ηλεκτρισμό από το φως. Αυτό ακριβώς κάνουν τα φωτοβολταϊκά υλικά, μετατρέπουν την ενέργεια του φωτός σε ηλεκτρική ενέργεια (Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο), όπως ανακάλυψε ο Edmond Becquerel το 1939. Ένα τυπικό Φ/Β σύστημα αποτελείται από το Φ/Β πλαίσιο ή ηλιακή γεννήτρια ρεύματος και τα ηλεκτρονικά συστήματα που διαχειρίζονται την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από τη Φ/Β συστοιχία. Για αυτόνομα συστήματα υπάρχει επίσης το σύστημα αποθήκευσης ενέργειας σε μπαταρίες.

Read more…

Μεσούσης  της  κρίσεως , οικονομικής , κοινωνικής  και ….. διαπροσωπικής , αδέλφια μου συναπόφοιτοι  και  μετά  το  πέρας  του πρώτου επταμήνου του 2010, ως έφορος εκδηλώσεων του Συνδέσμου μας  έχω την ηθική ικανοποίηση  ότι τη φετινή χρονιά σπάσαμε κάθε ρεκόρ πολιτιστικών  αλλά και  συναφών  εκδηλώσεων  από  ιδρύσεως  του Συνδέσμου. Δεν θα απαριθμήσω  ειδικότερα  κάθε μια ξεχωριστά από τις  πολυάριθμες   εκδηλώσεις  που έγιναν , απλά  θα  εστιάσω  στο γεγονός  ότι  το  πρώτο εξάμηνο του 2010 ήταν η χαρά των εραστών του βιβλίου. Πειραιώτες, κυρίως  αλλά  και  μη, συγγραφείς  και παρουσιάσεις  των βιβλίων  τους  συνδυασμένες  με  μουσική, βίντεο  και  κινηματογραφικά αποσπάσματα  συνέθεσαν  ένα συνεχές σκηνικό  διερεύνησης  της  κουλτούρας  των δημιουργών  αλλά  και  της  προσωπικής  προσέγγισης  και  του  προβληματισμού  των ακροατών  και  θεατών.    Read more…